Υστερα απο το πολύ δυνατό μπάσιμο στην παραγωγή τηλεοπτικών σειρών, το Netflix αρχίζει να επενδύει σημαντικά και στις κινηματογραφικές ταινίες. Με το ίδιο να αναδεικνύεται σε Νο1 πάροχο streaming υλικού και να γίνεται το κόκκινο πανί στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών…
“σπάει” τα σύνορα της τηλεόρασης, με ένα με προϋπολογισμό 60 εκατομμυρίων δολαρίων και με πρωταγωνιστή τον Brad Pitt, με το War Machine, μια πολεμική σάτιρα και συνάμα, ενα έργο στοίχημα για το Netflix.
Το War Machine, θεωρήθηκε μεγάλη έκπληξη, για τον λόγο ότι ο 53χρονος σταρ του Χόλιγουντ και ο ίδιος παραγωγός πολλών ταινιών υπέγραψε συμβόλαιο με τη μεγαλύτερη πλατφόρμα παροχής περιεχομένου μέσου ίντερνετ. Με τον ίδιο τον Pitt, ο οποίος έχει και χρέη παραγωγού (μέσω τις εταιρείας του Plan B), να δηλώνει οτι μια τέτοια ταινία δεν θα γυριζόταν ποτέ χωρίς την συνδρομή του Netflix, ο κινηματογράφος περνάει σε μια νεα εποχή… μάλλον.
Γραμμένο και σκηνοθετημένο απο τον David Michod (Animal Kingdom, The Rover), το War Machine, βασίζεται στο βιβλίο The Operators: Wild & Terrifying Inside Story of America’s War in Afghanistan του δημοσιογράφου Michael Hastings -ο οποίος πέθανε σε τροχαίο τον Ιούνιο του 2013- και παρουσιάζει τα γεγονότα που έγιναν στην πραγματικότητα (όχι αποκλειστικά, ωστόσο) μέσα από το φάσμα της μαύρης κωμωδίας.
Ο Brad Pitt είναι ο αλαζονικός (αλλά χαρισματικός) στρατηγός Stanley McChrystal (στην ταινία χρησιμοποιείται το παραλλαγμένο όνομα Glen McMahon αντί του πραγματικού), ο άνθρωπος-κλειδί για να αναλάβει την ηγεσία του αμερικανικού στρατού στην τρέλα του Αφγανιστάν και να “μαζέψει το χάος” που έχει προηγηθεί. Είναι η ιστορία ενός μη συμβατικού Αμερικανού στρατηγού, ο οποίος λατρεύτηκε σαν ροκ σταρ από τις νατοϊκές δυνάμεις στο Αφγανιστάν.
“Στο τέλος, πρέπει να αποφύγουμε τούς σκοτωμούς, με κάθε κόστος. Δεν μπορούμε την ίδια στιγμή, να τους βοηθάμε και να τούς σκοτώνουμε!” – Glen McMahon
Η πλοκή ακολουθεί την άνοδο αυτής της Πολεμικής Μηχανής και την πτώση από τις αποκαλύψεις του δημοσιογράφου, Michael Hastings, στο περιοδικό Rolling Stone το 2010. Ο Αμερικανός ρεπόρτερ είχε βγάλει στη φόρα τα επικριτικά λόγια του στρατηγού McChrystal για τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Τζό Μπάιντεν, αλλά και τον πρώην πρόεδρο, Barak Obama με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από την ενεργό δράση.
Το War Machine κάνει εξαιρετική δουλειά στο να σχολιάζει ακριβώς στο που αποτυγχάνει μια “ανοικοδόμηση ενός έθνους”, μέσα σε μια στρατιωτική σύγκρουση, μια σύγκρουση, οχι μόνο με μια ξένη χώρα, αλλά και με την ίδια την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ. Δείχνει τον παραλογισμό μιάς χώρας που με τον χαρακτηρισμό της “πατρικής” φιγούρας, καταπατάει βασικά δικαιώματα.
Το χιούμορ της ταινίας είναι άγριο, ξεπερνώντας τον παράλογισμο του συγκεκριμένου πολέμου – ο οποίος κατέστρεψε την ολλανδική κυβέρνηση, υποχρέωσε την παραίτηση του προέδρου της Γερμανίας και αναγκάζοντας τον Καναδά και τις Κάτω Χώρες να αποσύρουν στρατεύματα.
Ο Brad Pitt σε ένα ρόλο βγαλμένο απο κάποιο κόμικ και με μια ερμηνεία μίξη, Burn After Readin και Άδοξων Μπάσταρδων είναι το ατού της ταινίας, αλλά και το μειονέκτημά της. Τα μπόλικα εκφραστικά τικ και οι περίεργοι μορφασμοί, παρότι βγάζουν γέλιο, στο δεύτερο μέρος γίνονται μονότονοι και δεν ταιριάζουν με το κλίμα της ταινίας.
