Λείπεις εσύ…

Για κάποιους είναι οι θύμησες των παιδικών χρόνων τους. Είναι οι πρώτες ποδοσφαιρικές παραστάσεις. Για άλλους είναι παίκτες που μπορεί να μην τους είδαν να αγωνίζονται, αλλά τους αγάπησαν διαβάζοντας γι’ αυτούς και για τα κατορθώματά τους. 

Μαριάννα Αξιοπούλου 
Euro, ε; Δεν είναι μουντιάλ για να απαριθμήσω πόσοι Βραζιλιάνοι θα έπρεπε να ‘ναι εδώ που τους χρειάζεται και πάνε χρόνια από τότε που η Ολλανδία γοήτευε με το στυλ του Μάρκο Φαν Μπάστεν και την αθλητικότητα των Ρουντ Γκούλιντ, Κλάρενς Ζέεντορφ και Έντγκαρ Ντάβιντς. Προσπαθούσα να σκεφτώ μια φιγούρα να λείπει και ξαφνικά ποιος μου ήρθε στο μυαλό; Πάβελ Νέντβεντ! Με το μακρύ, ξανθό μαλλάκι του να ανεμίζει, την ουσία και την πονηριά μέσα στο γήπεδο, την εκπληκτική ηγετική του φυσιογνωμία, την αξέχαστη παρουσία του και το πέναλτι στον ημιτελικό με τη Γαλλία το 1996, και την κατάρα να φύγει με δάκρυα από το γήπεδο στο 40ο λεπτό του ημιτελικού με την Ελλάδα το 2004. 

Γρηγόρης Ατρείδης
Μην έχουμε παράπονο, έχουμε ζήσει πολλούς ποδοσφαιρικούς θρύλους στο πρόσφατο παρελθόν. Κι είναι τόσοι που είναι δύσκολη η επιλογή. Σήμερα είναι προπονητής, έστω και άνεργος για την ώρα. Ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν ένας… χορευτής των γηπέδων και σίγουρα θα έκανε τη διαφορά και στο φετινό Euro, όχι μόνο για την ομάδα του, αλλά συνολικά για τη διοργάνωση. Ποδοσφαιρική οξυδέρκεια, καλλιτεχνικά χάδια στην μπάλα, παιχνίδι με τη μία και μία πλαστικότητα στις κινήσεις που έκαναν το παιχνίδι του να μοιάζει περισσότερο με χορό. Και ποιος δε θα ‘θελε να χορέψει και φέτος το καλοκαίρι στα γήπεδα της Ευρώπης; 

Βασίλης Βέργης
Βασικά τον Μαραντόνα θα ήθελα να ξαναδώ να παίζει ποδόσφαιρο είτε στη γη είτε στον παράδεισο. Γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ ήταν που έκανε το σπορ υπέροχα ξεχωριστό, το έστειλε στη στρατόσφαιρα. Τώρα θα μου πείτε για Euro μιλάμε, αδερφέ, δεν «κολλάει» ο αείμνηστος Ντιέγκο. Εντάξει, ρε παιδιά, καθένας με τις αδυναμίες του.
Από εκεί και πέρα: Ναι, θα ήταν υπέροχο να βλέπαμε ξανά στο χορτάρι τον «χορευτή» σέντερ φορ με την πορτοκαλί φανέλα. Τον ανεπανάληπτο Μάρκο Φαν Μπάστεν. Εκείνο το γκολ στον τελικό του 1988 απέναντι στον μέγα Ρινάτ Ντασάεφ, έχει «σημαδέψει» το άθλημα. Όποιος δεν το έχει δει, ας το βάλει το youtube να μείνει με το στόμα ανοιχτό. Οποιος δεν πρόλαβε τον Μάρκο να παίζει ποδόσφαιρο, έχασε…

Πάνος Γεωργογιάννης
Η τελευταία παρουσία του σε επίσημη αναμέτρηση της Ιταλίας συνοδεύτηκε από σοκ και κλάματα μετά τον άδοξο αποκλεισμό των «Ατζούρι» στα προκριματικά του Mundial 2018 από την Σουηδία. Ο σπουδαίος πορτιέρε έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα στην καριέρα του και από το πλούσιο παλμαρέ του λείπει ένα Euro και έστω και ως αναπληρωματικός θα ήταν μια πολύτιμη προσθήκη στο ρόστερ των Ιταλών μεταφέροντας την πλούσια εμπειρία του στους ταλαντούχους Ντοναρούμα και Μέρετ, αλλά και ένα ιδανικό κλείσιμο στην τεράστια καριέρα του με την φανέλα της Σκουάντρα Ατζούρα.

Nίκος Γιαμπολδάκης
Tα EURO που έχω παρακολουθήσει, μετρημένα. Στο πρώτο, του 2004, έβλεπα μόνο την Εθνική και θυμάμαι να μην καταλαβαίνω πώς γίνεται να ξαναπαίζουμε στον τελικό με ομάδα που κερδίσαμε την πρώτη μέρα. Η γαλανόλευκη μού έδινε ως παιδί μεγάλο κίνητρο για να βλέπω τηλεόραση αντί να βγαίνω για μπάλα τα καλοκαίρια, οπότε κάθε φορά που έλειπε από το μεγάλο τουρνουά, έλειπε και το κίνητρο. Από το τελευταίο EURO δε, του 2016, πέρασαν τόσα χρόνια που έγινα φοιτητής και πλέον έχω καταθέσει και το πάσο. Η Ελλάδα έλειπε και από εκείνο και θα λείψει και από το φετινό. Και μαζί της θα λείψουν οι στιγμές που όλη μου η ελπίδα για κάτι καλό, για νέους «άθλους», για νέα «θα σουτάρει ο τυπάρας – αποκλείεται να μη σουτάρει από κει» στο Πόρτο και «1-0 η Ελλάδα και τώρα ημίχρονο» στη Βαρσοβία, όλα, κρέμονταν από τα πόδια του Γιώργου Καραγκούνη.

Γιώργος Ζάκκας
Στο 33ο λεπτό του τελικού στη Βιέννη το 2008 ο Τσάβι έβγαλε την κάθετη, ο striker των Ισπανών με το ξανθό μαλλί έφυγε στην πλάτη της γερμανικής άμυνας και τσίμπησε την μπάλα πάνω από τον Λέμαν. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία… Φερνάντο Τόρες, τώρα που σκέφτεσαι να επιστρέψεις στη δράση, μήπως να σου δίναμε ξανά και το Νο. 9 στην εθνική; Μιλώντας για Euro, το μυαλό πάει εύκολα στους «φούριας ρόχας» της τετραετίας 2008-2012 (το πήραν δύο φορές). O σκόρερ και man of the match του τελικού του ’08 βοήθησε να αλλάξει η σύγχρονη ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου και να εδραιωθεί η υπεροχή ενός προγράμματος που είχε στο μυαλό του ο Πεπ Γκουαρδιόλα στην Μπαρτσελόνα και ενισχύθηκε στην εθνική με τους τότε σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης και όχι μόνο… «Ελ Νίνιο», καψούρα!

Κώστας Ζοργιός
Μας λείπει ήδη πολλά χρόνια και αυτή η συνθήκη ισχύει και για το Euro που έρχεται. Μας λείπει η ηγετική φυσιογνωμία του στην άμυνα, οι οδηγίες ακόμα κι όταν η ομάδα ήταν στην επίθεση, το πάθος του, τα βολέ του που η μπάλα σηκωνόταν στον αέρα στο 5ο λεπτό κι έπεφτε στο έδαφος στο 7ο. 
Η αλήθεια είναι ότι μας λείπει όλη η παλιά γενιά του Έιρε, o Τόνι Κασκαρίνο, ο Τζον Όλντριτζ, ο Μικ Μακάρθι αλλά περισσότερο από όλους μας λείπει η κολόνα στο τέρμα που άκουγε στο όνομα Πάκι (ή Πατ) Μπόνερ.

Κώστας Κεφαλογιάννης 
Είμαι διχασμένος ανάμεσα σε δυο: τον Ρομπέρτο Μπάτζιο και τον Ζινεντίν Ζιντάν. Νομίζω καταλήγω στον πρώτο. Ο “Ζιζού” πήρε τα πάντα με την Εθνική Γαλλίας και παρότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο των υπεραθλητών, η χορευτική προσέγγιση του στο παιχνίδι λείπει πολύ, οι “Τρικολόρ” μια χαρά ομάδα έχουν έτσι κι αλλιώς. Μια χαρά ομάδα έχουν και οι Ιταλοί. Αλλά ο “Θεϊκός Κοτσιδάκιας” θα τους έδινε την προσωπικότητα, την φινέτσα, την κλάση που σε έναν βαθμό τους λείπει. Μαζί του ενδεχομένως να έφταναν και ως την κατάκτηση του τροπαίου, αποκαθιστώντας και την αδικία αυτός ο σπάνιος ποδοσφαιριστής να μην έχει πάρει τίποτα με την Εθνική του ομάδα. 

Γιώργος Κοντογεώργης
Λείπει ο Ζλάταν, λείπει και ο διαδοχός του. Είναι βαρύ αυτό. Ο φορ της Ντόρτμουντ είχε την ατυχία να είναι Νορβηγός και έτσι δεν θα κοντράρει τον Μπαπέ στο νέο rivalry του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Δεν θα έχει την ευκαιρία να ρίξει 5-6 γκολ σε ένα ματς και να διεκδικήσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ. Εμείς, αφού τον ‘κεράσαμε’ στο φιλικό, μπορούμε να πούμε ‘κουράγιο Ερλινγκ, θα το συνηθίσεις’. Στην τελική, μπορεί να έρθει Μύκονο να δει το Euro.

Δημήτρης Κοντός
Νταβόρ Σούκερ. Είναι ο παίκτης που θα ήθελα να δω ξανά με την Εθνική Κροατίας που πάντοτε μας προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις. Οι …εθνικές αναμνήσεις του Σούκερ ξυπνούν περισσότερο βέβαια από το Μουντιάλ του 1998 παρά από το Εuro του 1996 όταν οι Κροάτες αποκλείστηκαν από τη Γερμανία με τον Νταβόρ να σκοράρει στο τελικό 2-1. Ακόμη και σήμερα παραμένει πρώτος σκόρερ της Εθνικής Κροατίας έχοντας σκοράρει 45 γκολ με το εθνόσημο.

Τόλης Κοτζιάς
Ένα θωρηκτό των ευρωπαϊκών γηπέδων, ο Πρέμπεν Ελκιερ, είναι εκείνος, που θα ήθελα να ξαναδώ σε Euro. Δεν ήταν στην ομάδα-θαύμα της Δανίας, που σήκωσε την κούπα του 1992, αλλά ήταν ένας παίκτης, που όσοι τον έζησαν, είναι σίγουρο ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν ποτέ. Επαιρνε την μπάλα και μαζί έπαιρνε σβάρνα όσους ήταν μπροστά του. Δεν είχε εννοείται την τεχνική του Πλατινί και του Μαραντόνα, ήταν, όμως, πολύ δυνατός και δεν σταμάταγε να παλεύει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, αν και σημειωτέον ήταν μανιώδης καπνιστής. Οι δυνάμεις του ήταν ανεξάντλητες.

Γιάννης Λύκος
Παίκτης – καψούρα λοιπόν. Επιλογές μπορούν να υπάρξουν πολλές, ωστόσο από όταν αποσύρθηκε η Ισπανία δεν μπόρεσε ξανά να συμπληρώσει στο 100% το κενό που άφησε κάτω από τα δοκάρια. Μιλάμε φυσικά για τον Κασίγιας. Ο «Άγιος» Ίκερ ήταν ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες που έχουν υπάρξει, αλλά και ο λόγος που άργησα να καταλάβω μικρός σε πόσο δύσκολη θέση αγωνίζεται, καθώς τα έκανε όλα τέλεια. Παράλληλα, ήταν ο μοναδικός με 5 παρουσίες στην τελική φάση της διοργάνωσης (2000, 2004, 2008, 2012, 2016), οπότε σίγουρα λείπει φέτος. 

Κώστας Μανωλιουδάκης 
Το γκολ αριστούργημα του ιπτάμενου Ολλανδού απέναντι στον ογκόλιθο Ντασάεβ, είναι το κορυφαίο όλων των εποχών σε τελικούς Euro. Ο Φαν Μπάστεν υπήρξε η απόλυτη ποδοσφαιρική Ονείρωξη. Ενας από τους πιο ολοκληρωμένους στράικερ όλων των εποχών. Δυο πόδια, κεφάλι, άλμα, αντίληψη, οξυδέρκεια, τεχνική κατάρτιση, προσωπικότητα, έβαζε τη μπάλα στο πλεχτό με όλους τους τρόπους, λες και είχε πάρει την ευλογία του ανυπέρβλητου Γιόχαν Κρόιφ..

Σωτήρης Μήλιος
Δεν τον είδα ποτέ live. Ποιος τον είδε άλλωστε; Το μόνο που υπάρχει είναι μνήμες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά με τον προφορικό λόγο. Και μερικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Και ελάχιστα στιγμιότυπα.  Όλα αυτά τον έκαναν να μοιάζει τρομακτικός, πελώριος, υπερφυσικός στα μάτια μου. Κάπνιζε σαν τσιμινιέρα, δίπλα από το δοκάρι είχε πάντα ένα μπουκαλάκι με λικέρ για να  ζεσταίνει το μέσα του όταν είχε κρύο ή για να «φτιάχνεται» ακόμα περισσότερο με το παιχνίδι.
Πάντα μαυροφορεμένος. Από την κορφή ως τα νύχια. Μία μυστηριακή, ηγετική, απόκοσμη, επιβλητική, σχεδόν τρομακτική φιγούρα. Ο άνθρωπος – αράχνη. Ο Λεβ Γιασίν…

Θωμάς Μίχος
Ντέιβιντ Μπέκαμ γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα. Ο Άγγλος σούπερ σταρ η αλήθεια είναι πως με βάση το παρουσιαστικό του θα μπορούσε κάλλιστα με μια καλή προετοιμασία να προσφέρει είκοσι ποιοτικά λεπτά στα «Λιοντάρια» της Αγγλίας. Δυστυχώς για όλους εμάς τους φαν του θα πρέπει να ζήσουμε σε ακόμα ένα Euro χωρίς την παρουσία του. Από όπου κι αν το πιάσεις λείπει. Στυλ, ευφυία, τεχνική, προσωπικότητα και πολλά ακόμα χαρακτηριστικά που είχε ο σούπερ σταρ των Άγγλων. 

Ελένη Μπούντου
Μας προϊδέασε με το γνωστό… σεμνό του ύφος, μας «έφτιαξε» στην ιδέα να δούμε την επιστροφή του Θεού -με τέρμα τα γκάζια από τη Μίλαν- στην εθνική Σουηδίας και στο Euro και τελικά ο τραυματισμός του στο γόνατο δεν θα του επιτρέψει να αγωνιστεί. Κι αν δεν αξίζει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, φανταστείτε ένα Eurο! Γιατί όπως θα έλεγε και ο ίδιος: «Χωρίς εμένα δεν αξίζει να το δείτε, άρα ποιο το νόημα να το περιμένετε όλοι;».

Θάνος Νικολογιάννης
Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς φυσικά. Όλοι περίμεναν την επιστροφή του στην Εθνική σε αυτή την μεγάλη διοργάνωση, όπως ο ίδιος είχε προαναγγείλει. Ωστόσο, ο Σουηδός στάθηκε άτυχος, όπως και όλοι εμείς που θέλαμε τόσο πολύ να τον δούμε. Μην ξεχνάμε ότι ο Ζλάταν έφτασε 40 ετών και πιθανότατα ήταν η τελευταία φορά που θα μπορούσε να ξετυλίξει το ταλέντο και να… τρελάνει τους πάντες σε μία μεγάλη διοργάνωση. Βεβαία επειδή μιλάμε για τον συγκεκριμένο, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτα! Μπορεί στο μέλλον να πάρει κάποια απόφαση που θα ανατρέψει τα πάντα.

Σωκράτης Νίκου
Τον περασμένο Μάρτιο, ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς επισημοποίησε την μεγάλη του επιστροφή στην Εθνική Σουηδίας μετά από 5 χρόνια, με φόντο την συμμετοχή του στο προσεχές Euro. Άπαντες περιμέναμε τον σταρ της Μίλαν να παραδώσει (ίσως;) μία τελευταία ποδοσφαιρική παράσταση σε εθνικό επίπεδο, αλλά ένας τραυματισμός στο γόνατο του στέρησε οριστικά το μεγάλο comeback. Με δεδομένο ότι ο Ζλάταν συμπληρώνει το 40ο έτος της ηλικίας του τον ερχόμενο Οκτώβριο, το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: Ήταν αυτή η τελευταία μεγάλη ευκαιρία να απολαύσουμε τον «Θεό» σε μία διεθνή διοργάνωση ή μήπως ο αειθαλής Σουηδός έχει κι άλλο άσο κρυμμένο στο μανίκι του;

Δήμητρα Ντουβαρτζή
Η θέληση του να επιβεβαιώσει τα όσα υποστηρίζει η περσόνα του εκτός γηπέδου, και το περιβάλλον της Μίλαν που του επέτρεψε να επανέλθει, «έστησαν» τον διεθνή -μετά από μια πενταετία- Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. «Η επιστροφή του Θεού», όπως σχολίασε ο ίδιος όταν γνωστοποιήθηκε η κλίση του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ωστόσο, θα πάρει εκ νέου αναβολή λόγω ενός αναπάντεχου τραυματισμού στο γόνατο σε αγώνα με την Γιουβέντους, με τον εκκεντρικό στράικερ να αναγκάζει όσους παρακολούθησαν την φετινή του πορεία, να εικάζουν κάπου ανάμεσα στο… «αν, άμα και θα μπορούσε». 

Άκης Παπαβλασόπουλος
Ο παίκτης καψούρα μου και αυτός που θα ήθελα να δω ξανά σε Euro δεν είναι άλλος από τον Πάβελ Νέντβεντ. Ο Τσέχος ήταν ένας παίκτης με φοβερή τεχνική κατάρτιση, αλλά και αυτός που μπορούσε να πάρει πάνω του μια ομάδα και να την οδηγήσει ψηλά. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ημιτελικού του Euro 2004 απέναντι στην Ελλάδα, όπου σε εκείνο το παιχνίδι ήταν ο κινητήριος μοχλός της Τσεχίας, η οποία όταν αυτός έγινε αναγκαστική αλλαγή η
απόδοση της επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό.

Πηνελόπη Παπαδήμου
Μπορεί να μη σημάδεψε την ιστορία των Euro, όσο των Μουντιάλ, ωστόσο η φιγούρα του Ζινεντίν Ζιντάν πάντα θα λείπει από το ποδοσφαιρικό στερέωμα. Ο Γάλλος, οδήγησε την Εθνική του στο ευρωπαϊκό στέμμα το 2000 και η ηγετική του φυσιογνωμία μνημονεύεται μέχρι και σήμερα. Ο Ζιζού αποχώρησε από τους αγωνιστικούς χώρους το 2010 και μάλιστα με… κουτουλιά αλλά εκείνη η Εθνική Γαλλίας που κατέκτησε Μουντιάλ και στη συνέχεια Euro έχει ακόμη πολλούς θαυμαστές.

Σμαρώ Παύλου
Μιας και για μένα η Αγγλία έχει την ευκαιρία για να πάρει επιτέλους ένα Euro, παίκτης που θα ήταν ιδανικό για comeback, θα ήταν ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Θα μπορούσε να γίνει κιόλας πραγματικότητα μιας και κρατιέται σε φόρμα και αποσύρθηκε από το ποδόσφαιρο τη σεζόν 2012-2013. Με την Εθνική Αγγλίας είχε γράψει το κοντέρ του, 115 συμμετοχές , με εμφανίσεις στα Παγκόσμια Κύπελλα 1998, 2002, 2006 και στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 2000 και 2004. Ήταν αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας για έξι χρόνια, δεν πανηγύρισε τίτλο μεγάλο με την εθνική του, οπότε θα του άξιζε ένα comeback για να διεκδικήσει αυτό που του λείπει. 

Κώστας Πλιάτσικας
Μπορεί να έχουν περάσει 33 χρόνια, ωστόσο σαν το γκολ του Μάρκο Φαν Μπάστεν στον τελικό του Μονάχου το 1988 κόντρα στην τότε Σοβιετική Ένωση πολύ απλά…δεν υπάρχει! Ο Ολλανδός επιθετικός έβγαλε ένα απίστευτο τέρμα, που θαρρείς πως θα το ζήλευε ακόμα και ο σπουδαίος Ολλανδός ζωγράφος, Βίνσεντ βαν Γκογκ. Ένα γκολ – «ζωγραφιά» που «κλείδωσε» τη νίκη των «οράνιε», τους έδωσε το τρόπαιο και θα γουστάραμε τρελά να απολαύσουμε ξανά, αν όχι το ίδιο, μία από τις…παραλλαγές του στο Euro 2021.

Αλέξης Σαββόπουλος
Σπάνιο ταλέντο, ο ορισμός του χαρισματικού σκόρερ που έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην κατάκτηση του Euro 1988 από την Ολλανδία. Και πόσο άδικο που όλοι όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο τον είδαμε να σταματάει μόλις στα 28 του λόγω τραυματισμών. Υπήρξε ένας από τους πιο έξυπνους επιθετικούς των γηπέδων με φοβερά τελειώματα τόσο με τα πόδια όσο και με το κεφάλι. Το γκολ που σημείωσε στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση ήταν ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει σε τελικούς ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Μάκης Σερεπίσος
Δεν είναι ένας, είναι δύο και δεν μπορώ να τους χωρίσω: Μεγάλωσα με την «άρρωστη» Μπαρτσελόνα του Πεπ και το Τσάβι – Ινιέστα στο κέντρο με έκανε να δω αλλιώς το ποδόσφαιρο. Από τότε είμαι και… φιλοισπανός. Ο Τιάγκο λειτουργεί ως καλό υποκατάστατο, o Μπουσκέτς είναι εκεί για να μας θυμίζει τα παλιά, αλλά ό,τι και να λέμε, οι δύο χαφάρες λείπουν πολύ. Τα έγραψα και βάζω στο Youtube τα highlights τους…

Αλέξης Σπυρόπουλος
Κιμ Βίλφορτ, επιθετικός μέσος της Δανίας με ικανότητα σέντερ-φορ στο γκολ, μες στο μυαλό μου η κορυφαία φυσιογνωμία στα 60 χρόνια ιστορίας του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, ένας τύπος που θα ήθελα να είναι φίλος μου. EURO 1992 στη Σουηδία, αφήνει την ομάδα μετά τα δύο ματς στον όμιλο για να επιστρέψει κοντά στην επτά ετών κόρη του. Τα νέα από το νοσοκομείο στην Κοπεγχάγη όπου η Λίνε μάχεται με τη λευχαιμία, δεν είναι καλά. Αλλά η Δανία στο μεταξύ, κερδίζει το τρίτο ματς (με τη Γαλλία) και προκρίνεται στους “4”. Σύζυγος και κόρη στο κρεβάτι, τον ενθαρρύνουν να πάει πίσω για τον ημιτελικό. Επιστρέφει. Βγάζουν στα πέναλτι νοκ-άουτ την κάτοχο του τροπαίου Ολλανδία, βάζει το τέταρτο πέναλτι μέσα. Αμέσως επιστρέφει εκ νέου, στην Κοπεγχάγη. Η Λίνε τον ικετεύει, να ξαναφύγει. Θέλει να δει στην TV τον μπαμπά της, στον τελικό με τη Γερμανία. Τον μεταπείθει, όπως πάντοτε οι κόρες έχουν τον τρόπο να μεταπείθουν τους μπαμπάδες. Φτάνει στο Γκέτεμποργκ, το βράδι πριν τον αγώνα. Κοντά στο 80′ εκτελεί τον Ιλγκνερ, μ’ ένα ντράιβ με το αριστερό δοκάρι-και-μέσα. Δύο-μηδέν, η Δανία κατακτά το τρόπαιο, ένα θαύμα στο γρασίδι. Μακρυά απ’ το γρασίδι, θαύμα δεν έγινε. Σε μερικές εβδομάδες, η Λίνε ήταν ένα αγγελάκι στα ουράνια. 

Χρήστος Σταθόπουλος
Πρώτος σκόρερ στο Euro του ’84 (9 γκολ). Πρώτο βιολί εκείνης της ομαδάρας με Τιγκανά και Ζιρές, το πρώτο γκολ του τελικού κόντρα στην Ισπανία του Αρκονάδα (2-0), μαέστρος που ανέβασε τη Γιουβέντους σε άλλο επίπεδο (μιλώντας σε συλλογικό επίπεδο), και ο πρώτος Γάλλος σούπερ σταρ από την εποχή του Ρεϊμόν Κοπά και του Φοντέν, ο Μισέλ Πλατινί είναι ο παίκτης που μου λείπει και θα έκανα μεταγραφή ακόμα και σε αυτή τη σημερινή ηπερηχητική εθνική Γαλλίας.

Τάσος Τσατάλης
To Euro που μου χει μείνει πιο έντονα, από αυτά που είδα σε ηλικία που σου μένουν δηλαδή, ήταν εκείνο του 1988 στην Γερμανία. Δεν υποστήριζα την Ολλανδία, αλλά μου άρεσε να την βλέπω μετά από ένα σημείο. Και νομίζω πως ελάχιστοι ποδοσφαιριστές έχουν σημαδέψει ένα Euro, με τον τρόπο που το σημάδεψε τότε ο Μάρκο Φαν Μπάστεν. Κι ελάχιστα γκολ, μπορεί και κανένα, έχουν μείνει στην ιστορία της διοργάνωσης, όσο το δεύτερο του Φαν Μπάστεν στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση. Θα δούμε καλούς φορ και στην διοργάνωση που αρχίζει σε λίγο, αλλά Φαν Μπάστεν όχι…

Νικόλας Ρεϊζίδης 
Ποιος άλλος; ο Ντέιβιντ! Το Euro επιτέλους αρχίζει! Το μυαλό μου πρώτα πήγε στον Ζιζού αφού η Γαλλία έχει ομαδάρα και ποιος δεν θα ήθελε να δει τον μάγο ακόμα μια φορά στο γήπεδο, ωστόσο επικράτησε η λατρεία. Αν για μία διοργάνωση μπορούσε να επιστρέψει ένας παίκτης όμως, για εμένα θα ήταν ο απόλυτος σταρ το απόλυτο είδωλο, ο Ντέιβιντ ο Μπέκαμ. Ο σκοπός ένας, «to bring it home» που λένε και οι Άγγλοι, αρκεί να μη χρειαστεί να βαρέσει πέναλτι…

Χρήστος Φασούλας 
Θα παρατυπήσω και θα πω δύο. Ο πρώτος ήταν στο πρώτο Γιούρο που είδα λάιβ. 1972, Μπίλεφελντ Γερμανίας. Γκίντερ Νέτσερ. Ζαρκάδι τον έλεγαν. Γιατί ήταν. Παιχτάρα απ’ τις λίγες. Μόνος του οδήγησε τη Nationalmanschaft στην κατάκτηση της κούπας.
Ο δεύτερος έχει γίνει σλόγκαν: αλά Πανένκα. Τεράστιος παίκτης, μιας πολύ καλής ομάδας, όπως ήταν το ’76 η εθνική (της ενωμένης τότε) Τσεχοσλοβακίας. Ήταν το δεύτερο Γιούρο που έβλεπα λάιβ -αυτή τη φορά στην Ελλάδα- και το πέναλτι με το οποίο είχε ρίξει στο καναβάτσο τους πρωταθλητές Ευρώπης και κόσμου Δυτικογερμανούς έγραψε Ιστορία. Και έμεινε στην Ιστορία.