“Δεν θα περιμένω το τέλος της καριέρας μου για να δηλώσω ότι είμαι γκέι”

Δυστυχώς, κανένα από αυτά δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής. Μην με παρεξηγείτε: Έβαλα μερικά νικητήρια σουτ! Αλλά μέχρι σήμερα, δεν είχα αποκαλυφθεί. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι 3×3 συμπαίκτες μου το γνώριζαν για λίγο, αλλά αυτό είναι.

Μάλλον θα μπορούσα να το κρατήσω μυστικό μέχρι το τέλος της επαγγελματικής μου καριέρας. Αλλά αποφάσισα διαφορετικά.

Αυτός είναι ο λόγος. Η ψυχική αντοχή είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά ενός αθλητή. Και πάντα θεωρούσα ότι ήταν μία από τις καλύτερες ιδιότητές μου. Αλλά ακριβώς αυτό είναι που κατέρρευσε σαν ένα πύργο από τραπουλόχαρτα στα τέλη του 2019 για μένα.

Εκείνη την εποχή, έπαιζα επαγγελματικά μπάσκετ για εννέα χρόνια. Ήταν η τρίτη σεζόν μου που συνδυάζω το μπάσκετ το χειμώνα και έπαιξα 3×3 με την ελβετική εθνική ομάδα και την Team Lausanne στο World Tour. Για τρία χρόνια, έπαιζα 47 Σαββατοκύριακα κάθε χρόνο. Ταξιδέψαμε στον κόσμο, παίξαμε σε 20 χώρες. Σίδνεϊ, Λος Άντζελες, Μόντρεαλ, Τόκιο, το ονομάζετε. Δίπλα στη θάλασσα, σε ιστορικά κέντρα της πόλης, μερικές φορές σε μεγάλα εμπορικά κέντρα. Για κάποιο χρονικό διάστημα, έφτασα ακόμη και στο Top 15 στην παγκόσμια κατάταξη. Ζούσα σίγουρα το όνειρο.

Και όμως, δεν ήμουν χαρούμενος.

Είχα αλλάξει προσωπικότητες εδώ και πολύ καιρό, που επηρέαζε την ψυχική μου υγεία. Κάθε εβδομάδα, το ίδιο παλιό πράγμα: ο φίλος μου θα με οδηγούσε στο αεροδρόμιο και το λεπτό που θα περνούσα από την ασφάλεια, ο ευτυχισμένος γκέι άντρας σε μια σχέση μετατρέπεται σε έναν μη συναισθηματικό επαγγελματία αθλητή, ο οποίος δεν θέλει να μιλήσει για την προσωπική του ζωή.

Τον Δεκέμβριο του 2019, έπιασα πάτο. Άρχισα να έχω συναισθηματικές εκρήξεις, δάκρυα, κρύο ιδρώτα. Και για τι; Απλά σκεφτόμαστε την επόμενη προπόνηση. Μιλάμε για προπόνηση; Απλώς δεν άντεχα τη σκέψη ότι θα πρέπει να αλλάξω πάλι την προσωπικότητα που έχω σπίτι μου, με την ανταγωνιστική μου.

Είπα ότι ήμουν άρρωστος και απομονώθηκα, ελπίζοντας ότι οι κρίσεις πανικού θα σταματούσαν. Αλλά δεν το έκαναν. Η απαγόρευση ταξιδιού και η διακοπή των διοργανώσεων λόγω της πανδημίας με βοήθησαν να κρύψω τα ψυχικά μου προβλήματα από τον κόσμο του μπάσκετ. Πάντα πίστευα ότι θα περνούσα όλη μου την καριέρα, επαναλαμβάνοντας «Δεν έχω φίλη γιατί θέλω να επικεντρωθώ στο μπάσκετ». Αλλά δεν μπορούσα πια.

Είναι σαν στα ομαδικά αθλήματα, δεν υπάρχουν γκέι άντρες. Το να είσαι ομοφυλόφιλος σε αυτό το περιβάλλον είναι ταμπού. Οι άνθρωποι δεν μιλούν γι’ αυτό και αυτό πρέπει να σταματήσει ΤΩΡΑ. Γιατί ειλικρινά, αυτός είναι ο λόγος που πολλά νεαρά παιδιά σταματούν να παίζουν ομαδικά αθλήματα όταν ανακαλύπτουν ότι είναι γκέι. Θα καταλάβετε αφού μοιραστώ αυτές τις 2 ιστορίες μαζί σας.

Ένας προπονητής στην ομιλία του στο ημίχρονο ενός αγώνα είχε πει: «Τι κάνετε εκεί έξω; Μην παίζετε αδύναμα! Παίζετε σαν ομοφυλόφιλοι, σαν μ!@#$α! Πρέπει να παίξουμε πιο σκληρά στο δεύτερο ημίχρονο! Δείξτε τους ότι είστε σκληροί! ”

Θα ήθελα πολύ να ανοίξω το στόμα μου. Λέγοντας ότι ο ομοφυλόφιλος στην ομάδα ήταν ο μόνος που είχε ένα καλό παιχνίδι μέχρι τότε και έπαιζε σκληρά. Αλλά δεν μπορούσα. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν ότι ολόκληρη η ομάδα ανέβηκε μετά από αυτήν την ομιλία. Σοβαρά παιδιά; Γιατί η ομοφυλοφιλία σχετίζεται με την αδυναμία;

Το άλλο είναι ένα περιστατικό από ένα ταξίδι με λεωφορείο μετά από ένα παιχνίδι εκτός έδρας. Για κάποιον λόγοι οι γκέι ήταν το θέμα συζήτησης για την ομάδα μου (όχι 3×3). Ήμουν σχεδόν κοιμισμένος, είχα τα μάτια μου κλειστά, αλλά άκουσα τη συζήτηση: «Για μένα η ομοφυλοφιλία είναι μια ασθένεια. Πρέπει να σκοτωθούν. Φανταστείτε ότι πρέπει να παίξετε με κάποιον τέτοιο στην ομάδα σας;”

Τι θα κάνατε σε αυτήν την κατάσταση; Θα ρωτούσατε τον τύπο να σας πει πώς είναι να παίζει με έναν τέτοιο συμπαίκτη; Ήμουν σοκαρισμένος. Όταν έφτασα στο σπίτι δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Στις τέσσερις το πρωί ήμουν σίγουρος ότι τελείωσα. Δεν θα έπαιζα πια. Αλλά ήταν η συντομότερη απόσυρση όλων των εποχών. Επειδή αγαπώ τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι, σίγουρα θα έκρυβα το ποιος είμαι πραγματικά γι ‘αυτό. Και θα έδινα τη μπάλα σε ένα άτομο που πιστεύει ανοιχτά ότι πρέπει να αυτοκτονήσω; Μόνο αν είναι η τελευταία επιλογή για να κερδίσετε ένα παιχνίδι. Τρεις μέρες αργότερα επέστρεψα στην προπόνηση.

Μια μέρα ένιωσα αυτοπεποίθηση να βγω στους συμπαίκτες μου. Ήθελα να εξηγήσω τα πάντα και να απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις τους. Διότι στο τέλος, απλά έπρεπε να πάμε στο γήπεδο. Η ιδιωτική ζωή είναι κάτι άλλο. Αλλά αυτή ήταν η μέρα που συνειδητοποίησα κάτι. Δεν είναι οι συμπαίκτες που αποφασίζουν τη μελλοντική σου καριέρα. Είναι οι προπονητές, οι προπονητές και οι ομάδες που σας προσφέρουν συμβόλαια. Έτσι, υπάρχει πάντα ο φόβος να μην πάρεις νέο συμβόλαιο λόγω του σεξουαλικού σου προσανατολισμού. Αυτό ήταν το σημείο που με εμπόδισε να βγω μέχρι σήμερα.

Υπήρχαν κάποιες πολύ καλές ευκαιρίες για μένα να αποκαλυφθώ. Στο τέλος της σεζόν 2016-2017, στέφτηκα «κορυφαίος σκόρερ» του ελβετικού πρωταθλήματος μπάσκετ μεταξύ όλων των Ελβετών παικτών. Μου προσκάλεσαν σε ένα γκαλά. Όλοι ήταν εκεί, συμπεριλαμβανομένου του Υπουργού Αθλητισμού. Είχα μόλις ερωτευτεί τον φίλο μου και όλα πήγαν τόσο καλά. Μέχρι τη στιγμή με ρωτήθηκα ποιος θα ήταν το «+1» μου στην τελετή. Και εκεί θα περπατούσα στο κόκκινο χαλί μαζί με τον φίλο μου. Την επόμενη ημέρα, σε όλες τις ελβετικές εφημερίδες, θα έγραφαν: «Ο πρώτος σκόρερ της Ελβετίας είναι gay».

Φυσικά, κατέληξα να πάω μόνος.

Όλες αυτές οι καταστάσεις. Όλες οι νύχτες χωρίς ύπνο. Όλες αυτές οι στιγμές του φόβου και της αυτο-αμφιβολίας οδήγησαν σε αυτό. Ήρθε η ώρα να απολαύσω το υπόλοιπο της καριέρας μου χωρίς να πρέπει να ζήσω διπλή ζωή ή να κρύψω τον αληθινό μου εαυτό. Και ελπίζω να βοηθήσω άλλους γκέι αθλητές στην Ελβετία και σε όλο τον κόσμο. Δεν αλλάζει τίποτα αν μετά από μια μεγάλη νίκη, ένας παίκτης αγκαλιάζει τη φίλη του ή τον φίλο του.

Κατά τη γνώμη μου, ένας αθλητής μπορεί να αποδώσει στο υψηλότερο επίπεδο μόνο εάν έχει κάνει ειρήνη με τον εαυτό του. Και από σήμερα, θα έχω κάνει.

Είμαι ο Μάρκο Λέμαν, παίκτης μπάσκετ 3×3 και γκέι.

Τώρα με συγχωρείτε, προσπαθώ να κερδίσω ένα World Tour και να οδηγήσω την Ελβετία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024″.