Η ποδοσφαιρική διαδρομή του Γιώργου Κούτουλα εκτυλίχθηκε όπως η ιστορία σε ένα παραμύθι: ένα μικρό παιδί της επαρχίας ονειρεύεται να γίνει σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ξαφνικά βρίσκεται στις ακαδημίες μίας εκ των μεγαλυτέρων ομάδων της χώρας του και μέσα σε μερικά χρόνια καταφέρνει να ζήσει τα… πάντα!
Κατάκτηση τεσσάρων Πρωταθλημάτων, δύο Κυπέλλων, δύο Σούπερ Καπ, ενός -και του μοναδικού που διοργανώθηκε στη χώρα μας- Λιγκ Καπ, αλλά και συμμετοχή στο Champions League, με τα χρώματα της πρώτης ελληνικής ομάδας που ευτύχησε να αγωνιστεί στην -καθιερωμένη πλέον- φάση των ομίλων του θεσμού.
Σήμερα, στην ηλικία των 53 ετών, ο παλαίμαχος, διεθνής αμυντικός της ΑΕΚ αποκαλύπτεται στην «ΩΡΑ των σπορ», θυμάται με νοσταλγία υπέροχες στιγμές, μοιράζεται περιστατικά που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη του και εξηγεί για ποιους λόγους «πλημμυρίζει» από χαρά μετά από όλη αυτή τη διαδρομή.
«Τα χρόνια που ήμουν στην ΑΕΚ, περάσαμε και πολύ δύσκολες στιγμές. Σε μερικά παιχνίδια που χάσαμε στη Ν. Φιλαδέλφεια, ο κόσμος ήταν έξω απ’ το γήπεδο μέχρι να πάει η ώρα… δώδεκα! Πολλοί ποδοσφαιριστές ήταν κλεισμένοι μέσα και έφευγαν δύο και τρεις η ώρα τα ξημερώματα. Κι όχι από τη ’18’, αλλά από την ‘3’. Εγώ, μόλις τέλειωνε το παιχνίδι και έκανα μπάνιο, άνοιγα την πόρτα και έφευγα. Ποτέ μα ποτέ ένας φίλαθλος δεν βρέθηκε να με ακουμπήσει ή να με βρίσει! Ήξεραν πως ό,τι είχα να δώσω, το έδωσα. Ήξεραν ότι πάντα έδινα τον καλύτερό μου εαυτό. Πλημμυρίζω από χαρά που το λέω ακόμα και τώρα. Δεν είναι τυχαίο πως ούτε μία φορά, πάνω στην αγανάκτησή τους, δεν με έβρισαν. Εισέπραττα την αγάπη τους και την εισπράττω ακόμα και τώρα» καταθέτει και συμπληρώνει: «Ο κόσμος θέλω να με θυμάται σαν έναν ποδοσφαιριστή που πάντα προσπαθούσε. Αγάπησα την ΑΕΚ και τον κόσμο της πάρα πολύ. Ήμουν ηθικός απέναντι στους συμπαίκτες μου, στους φιλάθλους, αλλά και απέναντι στους αντιπάλους. Σεβόμουν τους πάντες. Αυτό το έχω σαν αρχή μου και δεν το αλλάζω. Είμαι 52 ετών και δεν έχω βρίσει ποτέ μέσα στο γήπεδο. Είμαι πολύ περήφανος που έχω φίλους πραγματικούς, όχι μόνο από την ΑΕΚ, αλλά και από άλλες ομάδες».
Όπως είναι φυσικό, το «κουβάρι» των αναμνήσεων δεν άργησε να ξετυλιχθεί, από τη στιγμή που έγινε η… αρχή. «Μέσα σε μία στιγμή στο ποδόσφαιρο μπορεί να κερδίσεις ή να χάσεις τα πάντα. Δεν υπάρχουν μόνο καλές στιγμές και για να θυμόμαστε. Υπάρχουν και άσχημες. Μία από αυτές ήταν τη σεζόν 1988-89, στο πρώτο πρωτάθλημα που πήρε η ΑΕΚ μετά από δέκα χρόνια, όταν παίξαμε στη Ριζούπολη και χάσαμε από τον Απόλλωνα, με αποτέλεσμα να μας πλησιάσει στον πόντο ο Ολυμπιακός. Ήταν μία πολύ άσχημη μέρα. Εγώ έπαιζα τελευταίος και ο Στέλιος (σ.σ. Μανωλάς) στόπερ. Σε μία λάθος συνεννόηση, μας έφυγε ο Γιούρισιτς και έβαλε γκολ. Στο τέλος, στα αποδυτήρια, ζήσαμε μία πολύ άσχημη στιγμή. Ήρθε ο Γιδόπουλος μέσα και ειπώθηκαν πολύ άσχημα πράγματα. Εκείνη τη μέρα μπορούσε να μας… σκοτώσει όλους! Σε λιγότερο από έναν μήνα, κερδίσαμε τον Ολυμπιακό του Ντέταρι στο ΟΑΚΑ με το γκολ του Καραγκιοζόπουλου και πήραμε το πρωτάθλημα, κάτι πρωτόγνωρο τότε για μένα! Αυτό είναι το ποδόσφαιρο» αφηγείται και προσθέτει μερικές από τις ευχάριστες αναμνήσεις του: «Οι τίτλοι που πήρα με την ΑΕΚ, τα τέσσερα πρωταθλήματα και τα δύο κύπελλα, η έξοδός μας στο τσάμπιονς λιγκ, τα πρώτα λεπτά συμμετοχής στους ομίλους. Ωραία στιγμή ήταν, επίσης, όταν γνώρισα έναν άνθρωπο που θαύμαζα από την τηλεόραση. Μιλάω για τον Δημήτρη Σαραβάκο, με τον οποίο ήμασταν μαζί στο δωμάτιο όταν πήγαμε προετοιμασία, στην πρώτη χρονιά του στην ΑΕΚ. Μέχρι τότε ήμουν δωμάτιο συνέχεια με τον Μιχάλη τον Κασάπη, με τον οποίο ήμασταν φίλοι… κολλητοί! Μείναμε δωμάτιο με τον Σαραβάκο είκοσι με εικοσιπέντε μέρες στη Γερμανία και, έτσι, γνώρισα έναν άνθρωπο ίνδαλμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, που ήταν και πολύ καλό παιδί. Αυτές οι γνωριμίες είναι που μένουν. Αξέχαστη στιγμή, επίσης, ο τελικός με την εθνική Ελπίδων κόντρα στη Γαλλία. Μάρκαρα τον… Καντονά και τα είχα πάει καλά! Φυσικά, και η κλήση μου στην εθνική ανδρών. Πάνω, όμως, που είχα αρχίσει να καθιερώνομαι, ήρθε ο τραυματισμός μου με τον Ολυμπιακό Βόλου στη Ν. Φιλαδέλφεια και έχασα πολλά πράγματα».
«Ο προγραμματισμός του Μπάγεβιτς έφερε τις επιτυχίες»
Την εποχή που κυριάρχησε η ΑΕΚ, υπήρξαν χρονιές που ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν επίσης καλά σύνολα. Ο Γ. Κούτουλας αναδεικνύει το στοιχείο που έκανε την ομάδα του να ξεχωρίσει: «Ήμασταν σταθερά καλοί για έξι με επτά χρόνια. Παίξαμε πολύ καλό ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι όλα οφείλονταν στον προγραμματισμό του Μπάγεβιτς. Οκτώ χρόνια που ήμουν μαζί του, αν εξαιρέσεις μία χρονιά, όλες τις άλλες είχαμε πολύ καλή ομάδα και αυτό ήταν έργο δικό του. Είχαμε φοβερή αγωνιστική πειθαρχία. Ξέραμε από τον πρώτο χρόνο τι ήθελε και το κάναμε. Ήταν ελεύθερος απ’ τον Μελισσανίδη να κάνει τη δουλειά του όπως ήθελε. Κρατούσε τον κορμό της ομάδας και την ανανέωνε χρόνο με τον χρόνο κατά 10%. Νέα παιδιά που έρχονταν, κάθονταν στον πάγκο να προσαρμοστούν, να μάθουν αυτό που έκαναν οι υπόλοιποι και έμπαιναν μετά έτοιμοι. Αυτό πιστεύω ότι ήταν το κλειδί της επιτυχίας. Μέχρι που ήρθε η ENIC και μέσα σε ενάμιση χρόνο άλλαξαν 60 παίκτες…».
Δείγμα της πειθαρχίας που χάθηκε μετά την αποχώρηση του Μπάγεβιτς, είναι το περιστατικό που περιγράφει στη συνέχεια: «Παίζαμε αγώνα Κυπέλλου με την Ξάνθη στη Ν. Φιλαδέλφεια (ο πρώτος αγώνας είχε ολοκληρωθεί χωρίς γκολ). Εκείνη τη μέρα έπαιξα αμυντικό χαφ και έκανα ένα από τα καλύτερά μου παιχνίδια. Έβγαλα δυο μπαλιές στον Μπατίστα και τον Μαρτσέλο, δεν βάλαμε γκολ. Τελικά, χάσαμε με 2-0 και αποκλειστήκαμε. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε μείνει στο ‘Πεντελικόν’. Ξύπνησα μέσα στα χαράματα, δεν βρήκα δίπλα τον συμπαίκτη που ήμασταν δωμάτιο και σκέφτηκα ότι θα ήταν στην τουαλέτα. Μίλησα, αλλά… τίποτα. Βγήκα από το δωμάτιο και είδα τέσσερις βασικούς να παίζουν μπιρίμπα στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα! Είπα στον συμπαίκτη μου να έρθει πάνω, να κοιμηθεί. Το πρωί, μάλιστα, οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν κατέβηκαν ούτε για πρωινό. Επί Μπάγεβιτς, το πρωινό ήταν υποχρεωτικό. Αν δεν κατέβαινες, μπορεί να σε έδιωχνε και από το ξενοδοχείο. Κατέβηκαν στις έντεκα η ώρα να φάνε, γιατί το ματς ήταν στις τρεις. Εκείνη τη μέρα την… πληρώσαμε γι’ αυτό τον λόγο! Στην πρώτη προπόνηση μετά το ματς ήρθαν αυτοί οι ποδοσφαιριστές, χάλια ψυχολογικά, και μου είπαν ‘Γιώργο, πόσο δίκιο είχες’».
Μια άγνωστη ιστορία από το φινάλε στην «Ένωση»
Παρά το γεγονός ότι συνέδεσε το όνομά του με την ΑΕΚ, δεν ήταν ο τελευταίος σταθμός στην πορεία του. Αποφεύγει να επεκταθεί σε λεπτομέρειες από το φινάλε, αποκαλύπτοντας μόνο ότι, φεύγοντας, χάρισε χρήματα! «Η αλήθεια είναι ότι δεν έφυγα με ωραίο τρόπο. Έγινε μία προσέγγιση από τον Λάκη τον Νικολάου για να κλείσω την καριέρα μου στην ΑΕΚ, όμως υπήρχαν τότε κάποιοι άνθρωποι που με έδιωξαν για να φέρουν δικούς τους. Λυπάμαι, κιόλας, γιατί με έναν από αυτούς τους κυρίους ήμασταν μαζί οκτώ χρόνια. Φεύγοντας, μάλιστα, χάρισα και 16 εκατομμύρια δραχμές, τα οποία δεν γύρισα ποτέ να πω ότι μου τα χρωστούσαν. Ακόμη έχω το συμβόλαιο, στην περίπτωση που βρισκόταν να το αμφισβητήσει κανείς. Δεν ήθελα, όμως, να φύγω τσακωμένος. Ήθελα να έρχομαι να βλέπω την ΑΕΚ και να μην λένε ‘αυτός που έκανε την προσφυγή’. Δεν ήθελα να μείνει αυτή, ως τελευταία εντύπωση μετά από τόσα χρόνια» υπογραμμίζει αρχικά και εξιστορεί ένα περιστατικό, ενδεικτικό της αγάπης του στην «Ένωση»: «Όταν έφυγα από την ΑΕΚ, δεν ήθελα να πάω σε ομάδα Α’ Εθνικής για να μην βρεθώ απέναντί της. Πήγα, λοιπόν, στα Γιάννινα, σε ένα ιστορικό σωματείο, όπου μ’ αγκάλιασε ο κόσμος. Στο πρώτο παιχνίδι, όταν είδα την μπλε φανέλα, με πήραν τα κλάματα! Μια ζωή φορούσα κιτρινόμαυρα».
Η επιλογή του να ασχοληθεί με την καλλιέργεια της γης στον τόπο του, δεν θα μπορούσε εξ ορισμού να ευνοήσει φιλοδοξίες για επαγγελματική καριέρα στην προπονητική. Από τότε που σταμάτησε το ποδόσφαιρο, επέστρεψε στην Σκάλα Λακωνίας για να ζήσει εκεί. Η ευρύτερη περιοχή τα έχει πάει καλά μέχρι στιγμής με την πανδημία. «Για καλή μας τύχη, εδώ δεν έχει κορονοϊό. Είναι μηδενικά τα κρούσματα από την αρχή. Προσέχουμε, βέβαια, πολύ» σημειώνει ο Γ. Κούτουλας, ο οποίος διανύει την τρίτη του σεζόν στον πάγκο του Μολαϊκού, οδηγώντας τον πλέον στο Πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής. «Η ομάδα της καρδιάς μου είναι ο Άρης Σκάλας. Από αυτόν ξεκίνησα, το γήπεδο που ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά είναι 100-150 μέτρα από το σπίτι μου, από αυτόν πήγα στην ΑΕΚ. Τα παιδιά του Άρη με τίμησαν με την πρότασή τους να αναλάβω το καλοκαίρι και τους ευχαριστώ, όμως η ομάδα δεν είχε πολλά δικά της παιδιά κι εγώ δεν ήθελα να βάλω σε έξοδα τον τόπο, διότι ο Άρης έπρεπε να κάνει μεταγραφές. Επίσης, τα προηγούμενα δύο χρόνια ήμουν προπονητής στον Μολαϊκό. Είχαμε ως στόχο να χτίσουμε μία ομάδα που θα αγωνίζονταν στο τοπικό με δικά της παιδιά. Πετύχαμε τον στόχο κατά 90%! Είχαμε εικοσιπέντε παιδιά δικά μας! Πήραμε ακόμα και το Πρωτάθλημα με την Κ16» καταθέτει αρχικά και συμπληρώνει: «Στον Μολαϊκό έχτισα μία ιδιαίτερη σχέση με πολλούς ανθρώπους. Ένας από αυτούς είναι και ο πρόεδρος τα τελευταία χρόνια, ο Πουλίκος Δελήγιαννης, ο οποίος είναι και φανατικός ΑΕΚτζής! Εγώ μπορεί να μην ανέβω σε κάποιο παιχνίδι, αυτός θα ανέβει! Δεν λείπει από παιχνίδι! Χρηματοδότης είναι ο Βασίλης Καλαμβόκης, ένας άνθρωπος που αγαπάει τον τόπο και που έχει φροντίσει ώστε να υπάρχει οργάνωση επαγγελματικών προδιαγραφών. Ανέλαβε μαζί με τον Πουλίκο και μερικά ακόμα παιδιά, μου έκαναν πρόταση να μείνω και δέχθηκα. Θα κάνουμε την προσπάθειά μας στην Κατηγορία. Χρειάζεται, όμως, κι ο πρόεδρος τη βοήθεια του κόσμου των Μολάων, ο οποίος αγαπάει πολύ την ομάδα». Όσο για τη φιλοσοφία του γύρω από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, είναι σαφής: «Στο τελευταίο παιχνίδι (σ.σ. με τον Ατρόμητο Χιλιομοδίου) είχαμε 16 Μολαΐτες παίκτες στην 20άδα. Οι έξι ήταν 16 και 17 χρονών, ενώ μόνο τρία παιδιά ήρθαν από μεταγραφές. Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό! Κάποια στιγμή η Γ’ Εθνική… τελειώνει, όμως εκείνο που μένει είναι ότι έχεις μία ομάδα με υποδομή, αποτελούμενη από δικά σου παιδιά! Ο κ. Καλαμβόκης είχε την άνεση να φέρει πολλούς παίκτες. Μάλιστα, μου το πρόσφερε και το αρνήθηκα! Δεν θέλαμε να κυνηγήσουμε τα δικά μας παιδιά και του χρόνου να μην υπάρχει κανένας. Ό,τι και να μου πουν, αυτό το στοιχείο δεν θα το χαλάσω ποτέ στη ζωή μου κι ας έχω το οποιοδήποτε κόστος! Η αρχή μου είναι στην ομάδα σου να παίζουν τα παιδιά του χωριού σου».
«Άλλο επίπεδο, λείπει το ταλέντο»
Το όνομά του ταυτίστηκε με την ποδοσφαιρική του καριέρα, όμως η ενασχόλησή του με την προπονητική τού δίνει τη δυνατότητα να παρατηρεί τη μετάλλαξη του ποδοσφαίρου με την πάροδο του χρόνου. Επισημαίνει, λοιπόν, μερικές από τις διαφορές που έχει διαπιστώσει, ενθυμούμενος και μία «σοφή» ατάκα του Στέλιου Μανωλά: «Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει από θέματα σωματοδομής των παικτών μέχρι… τα πάντα! Έχει προχωρήσει πολύ! Οι ακαδημίες δουλεύουν, πλέον, πολλά πράγματα στα παιδιά. Κάποια στιγμή, μετά από αρκετά χρόνια στην ΑΕΚ, μου είπε ο Στέλιος ο Μανωλάς ‘Γιώργο, πρέπει να φύγουμε. Κι ο κόσμος μας βαρέθηκε, αλλά και το ποδόσφαιρο θα πάει τόσο πολύ στην ταχύτητα, που δεν θα προλαβαίνουμε να βλέπουμε τι θα γίνεται’! Πράγματι, έχει πάει πολύ στην ταχύτητα, στην τακτική, ενώ τα αποτελέσματα από τα εργομετρικά είναι φοβερά. Για να παίξεις σήμερα ποδόσφαιρο είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είναι άλλο το επίπεδο». Υπάρχουν, όμως, και τα αρνητικά της υπόθεσης: «Πιστεύω ότι όσοι δουλεύουν στις ακαδημίες, κάνουν ένα μεγάλο λάθος και τους το λέω: ‘Μην κόβετε από 10 και 12 ετών παιδιά το ταλέντο. Αφήστε τα να κάνουν και μια ντρίμπλα’. Μην του λέτε ‘γιατί δεν έδωσες πάσα με τη μία’! Έχουν κόψει το ταλέντο εδώ και δεκαπέντε-είκοσι χρόνια, με αποτέλεσμα να μην βλέπεις κάτι ξεχωριστό μέσα στο γήπεδο. Σήμερα στην Ελλάδα, ο μόνος που μπορεί να κάνει κάτι ξεχωριστό, είναι ο Φετφατζίδης. Δεν παύει να είναι και θέαμα το ποδόσφαιρο».
Με ανάμνηση, όμως, συνόδεψε και την απάντησή του σε ερώτηση για το «μετερίζι» από το οποίο απόλαυσε περισσότερο το ποδόσφαιρο: «Η δουλειά του προπονητή είναι από τις πιο δύσκολες. Απόλαυσα πολύ περισσότερο τις στιγμές όταν ήμουν ποδοσφαιριστής. Θυμάμαι μια φορά, καθώς περνούσα τον διάδρομο στα αποδυτήρια, είδα τον Μπάγεβιτς πολύ στεναχωρημένο. Με φώναξε κοντά, τον ρώτησα τι είχε και μου απάντησε ‘το πιο ωραίο πράγμα είναι να παίζεις ποδόσφαιρο. Μπαίνεις μέσα, τρέχεις, δίνεις τα πάντα. Αν κερδίσεις χαίρεσαι, αν χάσεις στεναχωριέσαι. Εγώ έχω χίλια δύο στο κεφάλι μου. Έχω τους ποδοσφαιριστές, έχω τους προέδρους, τους συνεργάτες μου, τους φροντιστές, τους δημοσιογράφους, τον κόσμο. Καλύτερα να έπαιζα μπάλα ακόμα’. Τώρα που έγινα προπονητής, τον θυμάμαι».
Σαν συμβουλή του στους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σήμερα, ο Γ. Κούτουλας επισημαίνει: «Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που περνάει γρήγορα. Κάποια στιγμή θα τελειώσει. Θα συμβούλευα τα νέα παιδιά, να κοιτάξουν και τα οικονομικά τους. Πως θα διαχειριστούν τα χρήματα που παίρνουν. Έχω στεναχωρηθεί με πάρα πολλούς φίλους, οι οποίοι πήραν πολλά λεφτά στο ποδόσφαιρο και έφτασαν να είναι και στον… δρόμο! Επίσης, στο κομμάτι της ψυχολογίας, πρέπει να βρεις την κατάλληλη στιγμή που θα σταματήσεις. Όταν είσαι ψηλά και καλά. Ο Φίγκο έχει πει ‘καλύτερα να με θυμούνται γι’ αυτά που έκανα, παρά να με λυπούνται για αυτά που δεν μπορώ να κάνω».
«Πίστη και δουλειά»
Το γεγονός ότι ζει διακόσια πενήντα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, δεν τον… εμποδίζει να ανεβαίνει και να παρακολουθεί την ΑΕΚ. «Λόγω υποχρεώσεων, δεν μου μένει πολύς χρόνος. Παρ’ όλα αυτά, ανεβαίνω τουλάχιστον οκτώ φορές κάθε αγωνιστική περίοδο. Έρχομαι και για να συναντήσω φίλους που έκανα από τα χρόνια που έπαιζα ποδόσφαιρο. Πέρσι ανέβηκα περίπου δώδεκα φορές» αναφέρει και ακολούθως σχολιάζει τη φετινή προσπάθεια, δηλώνοντας την πίστη του στη δουλειά του Καρέρα: «Η ομάδα έχει κάνει δύο προετοιμασίες. Η πανδημία έχει φέρει προβλήματα και όχι μόνο στην ΑΕΚ. Ξεκινάς, αποκτάς ρυθμό, σταματάς και τον χάνεις, με αποτέλεσμα να βγουν και τραυματισμοί. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, όμως, ο Καρέρα έχει χρησιμοποιήσει πολλά παιδιά, επομένως έχει σχηματίσει και γνώμη. Έχουν πάρει ευκαιρίες και νέα παιδιά. Νομίζω ότι ο Καρέρα είναι ένας συστηματικός και σοβαρός προπονητής. Λάθη κάνουμε όλοι, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να τον στηρίξει η ΑΕΚ. Θέλει εμπιστοσύνη και δουλειά. Η ομάδα έχει πολλούς καλούς παίκτες. Ο καθένας μπορεί να βγάλει στο γήπεδο κάτι ξεχωριστό. Αν βρουν ρυθμό, θα προσφέρουν πολλά».
