Είναι και πάλι το αουσάιντερ, αλλά πότε νοιάστηκε;
Αυτό που συμβαίνει στον μπασκετικό Παναθηναϊκό από την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν οι αγωνιστικές του υποχρεώσεις, έχει καταντήσει σχεδόν μεταφυσικό. Το… σύμπαν, η Ευρωλίγκα, η τύχη, η ατυχία, η πανδημία, οι τραυματισμοί, δεν τον έχουν αφήσει ήσυχο ούτε για μια στιγμή.
Δεν έχει υπάρξει μισό παιχνίδι στη φετινή διοργάνωση που να πήρε το απουσιολόγιο στα χέρια του ο Βόβορας και να ήταν κενό: άλλοτε, έλειπε ο Σαντ Ρος και άλλοτε ο Παπαπέτρου. Τη μια, τρεις ψηλοί μαζί και την άλλη ο πλέι-μέικερ (Σάικς) που ήρθε να αντικαταστήσει τον άλλο πλάι-μέικερ (Πιέρ Τζάκσον) που έφυγε όπως ήρθε. Εκτός ήταν ο Μποχωρίδης και πιο πριν ο Ουάιτ, μερικές φορές και 2-3 παίκτες ταυτόχρονα. Ή μπήκαν να παίξουν παίκτες έχοντας κάνει δυο προπονήσεις με το ζόρι, διότι δεν γινόταν αλλιώς. Άλλοτε η Ευρωλίγκα υποχρέωσε τον Παναθηναϊκό να κάνει ένα πολύωρο ταξίδι για έναν αγώνα που δεν έγινε και στη συνέχεια του ζήτησε τα ρέστα (με ερώτηση ακόμα και στην Ελληνική Κυβέρνηση) επειδή δεν ταξίδεψε για τον αγώνα με τη Ζενίτ, παρά τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοϊού στην ομάδα. Και τώρα, εκεί που λες ότι η ομάδα μπήκε στον ίσιο δρόμο, ήρθε ο Μακ, οι τραυματίες επέστρεψαν και πάει κομπλέ για τον αγώνα με την Εφές, εξαιρετικά αμφίβολος είναι ο Νέντοβιτς.
Δεν είναι δικαιολογίες όλα τα παραπάνω – άλλωστε ουδέποτε ο Βόβορας έψαξε για τέτοιες – αλλά η πραγματικότητα. Δεν είναι κάποιο χαλί, που χρησιμοποιείται από την ομάδα για να κρυφτούν τα «σκουπίδια» από κάτω, είναι μια συνεχίζόμενη κατάσταση εδώ και τόσες εβδομάδες. Ο Παναθηναϊκός είναι ψυχωμένος, αλλά είναι και άτυχος. Έχει ένα «ελλειμματικό» ρόστερ σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές αλλά ταυτόχρονα «πλεόνασμα» σε κάθε λογής αναποδιές. Πάλεψε το ματς στη Βαρκελώνη και το έχασε στην παράταση, γύρισε δυο φορές από την «κόλαση» κόντρα στην ΤΣΣΚΑ και έπεσε παλικαρίσια, δεν έχει πάρει μισό σφύριγμα μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα και δεν έχει βγάλει «κιχ» – όλα αυτά, στα δικά μου μάτια, είναι μαγκιά.
Φυσικά και η «μαγκιά» από μόνη της, δεν αρκεί – χρειάζονται και οι νίκες. Ο άθλιος ορισμός αγώνων από την Ευρωλίγκα, έχει φέρει τον Παναθηναϊκό να κάνει τα ταξίδια του Ευτύχη Μπλέτσα στις πρώτες αγωνιστικές, ταξιδεύοντας κυριολεκτικά σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης και τον ανάγκασε να παίξει εντός με Ολυμπιακό, Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Εφές – αν ήμουν κακόπιστος, θα έλεγα ότι κάποιος έχει βαλθεί να τον γονατίσει… Μόνο που ο Παναθηναϊκός δεν δείχνει καμία διάθεση να σκύψει το κεφάλι: κέρδισε τη Χίμκι εκτός και τη Φενέρ εντός, έδωσε το 100% σε όλα τα παιχνίδια, δεν παραδόθηκε ακόμα και στο -17 από την ΤΣΣΚΑ αλλά επέστρεψε, βρήκε τις δυνάμεις να αντιμετωπίσει τους τραυματισμούς και τις απουσίες.
Το ίδιο θεωρώ ότι θα κάνει και κόντρα στην Εφές, με ή χωρίς Νέντοβιτς. Ο Σέβος, ειδικά αυτός που βλέπουμε στους τελευταίους αγώνες είναι πολύτιμος για την ομάδα, αλλά ο Παναθηναϊκός σου δίνει την αίσθηση ότι θα σταθεί όρθιος, ακόμα κι αν ο Βόβορας πει στο Διαμαντίδη και τον Αλβέρτη να βάλουν σορτσάκι και να μπουν μέσα. Με τρικ και «αλχημείες» αν χρειαστεί, με τον Ουάιτ στο «3» ή τον Κασελάκη στο «4», με τρεις «κοντούς» ή με πέντε δίμετρους στην πεντάδα, ο κόουτς θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, ώστε η ομάδα του να κοιτάξει τον αντίπαλο στα μάτια, όποιος κι αν είναι αυτός – ακόμα και η πολύ δυνατή Εφές, που θα έχει πλέον και τον Λάρκιν διαθέσιμο. Για έναν ακόμα αγώνα φέτος, ο Παναθηναϊκός θα μπει στο παρκέ ως το αουτσάιντερ, ως «Δαυίδ» απέναντι στον «Γολιάθ». Αλλά αν φας πέτρα από τη σφεντόνα του στο δόξα πατρί, μπορεί να σε πονέσει πολύ.
