Ο Παναθηναϊκός επιβεβαίωσε την άποψη πως οι ομάδες δεν χτίζονται σε μια μέρα, βγαίνοντας αλώβητος από έναν αγώνα που μπορούσε να εξελιχθεί σε (πρόωρη) τραγωδία για τον οργανισμό. Ο Ματέους Πονίτκα στον ρόλο του EuroBasket 2022, το κοντό σχήμα που δεν μπορεί να αποτελέσει τον κανόνα στην EuroLeague και τα διαφορετικά κριτήρια. Γράφει ο Αλέξανδρος Τρίγκας.
Ο Παναθηναϊκός δεν ενθουσίασε ακριβώς (το κάθε άλλο) στον ημιτελικό με τον Κολοσσό, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Εν προκειμένω το μείζον ήταν το (θετικό) αποτέλεσμα, καθότι σε διαφορετική περίπτωση θα ξεκινούσε η σεζόν με ένα αποτέλεσμα που θα κουβαλούσε (sic) η ομάδα για αρκετό καιρό -μέχρι δηλαδή να το.. ρεφάρει με κάτι άλλο.
Ας είμαστε ειλικρινείς όμως: ποιος είχε την ψευδαίσθηση πως ο Παναθηναϊκός θα παρουσιάσει στο παρκέ του Super Cup την εικόνα που οραματίζεται ή προσδοκά ο Ντέγιαν Ράντονιτς; Το πρώιμο του πράγματος είναι προφανές, όχι μόνο γιατί μιλάμε για μια ομάδα που (ξανα)στήθηκε από μηδενική βάση, αλλά κι επειδή αυτό το σύνολο έχει δουλέψει με τη μορφή που είδαμε απέναντι στον Κολοσσό σε μερικές μόλις (τρεις στον αριθμό) προπονήσεις.
Δικαιολογημένα λοιπόν, ούτε η επικοινωνία υπήρχε, ούτε η ομοιογένεια, ούτε -πολύ περισσότερο- η πλήρης γνώση των plays και το πώς αυτά πρέπει να “τρέχουν” μέσα στην κατοχή. Γι αυτό κιόλας, σε αρκετές περιπτώσεις (ενόσω βρίσκονταν στο παρκέ ο Μάριους Γκριγκόνις με τον Ματέους Πονίτκα) υπήρχαν στιγμές που όλοι έμοιαζαν να… ψάχνονται.
Στις αγαπημένες του (λίγες) κατοχές
Ουδείς μπορεί να κάνει εξαγωγή συμπερασμάτων από ένα (τέτοιο) παιχνίδι, γιατί το πιο πιθανό είναι να αδικήσει πρόσωπα και καταστάσεις, παρά να καταλήξει σε ένα λογικό συμπέρασμα. Υπάρχουν όμως κι αυτά που καταγράφονται από την στατιστική κι έρχονται να επιβεβαιώσουν τη γενικότερη αίσθηση αναφορικά με τον τρόπο που έχει αποφασίσει να πορευτεί (και) φέτος ο Ντέγιαν Ράντονιτς. Ο λόγος για τον χαμηλό ρυθμό, ο οποίος έχει βέβαια επισημανθεί εδώ κι αρκετό καιρό.
Απέναντι στον Κολοσσό, ο Παναθηναϊκός δεν παρέκκλινε από τη βασική λογική του. Αυτή των λίγων κατοχών. Δεν επιδίωξε να τρέξει το γήπεδο και να ανοίξει τον ρυθμό για να πολλαπλασιαστεί η δεδομένη υπεροχή του. Πήγε στο low pace basketball, που είχε παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια ο Ντέγιαν Ράντονιτς στον Ερυθρό Αστέρα. Οι 77 κατοχές απέναντι στον Κολοσσό (αριθμός που κατέγραψε το InStat Scout) αποτελούν το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της ταχύτητας στην οποία θα επενδύσει ο Παναθηναϊκός τη φετινή αγωνιστική περίοδο. Ενδεχομένως ακόμη κι όταν απέναντι θα βρίσκεται ένας πολύ πιο αδύναμος -από εκείνον- αντίπαλος.
Αυτό μπορεί να μην είναι απολύτως λειτουργικό (στον μέγιστο βαθμό) σε τέτοιου είδους αγώνες, μπορεί όμως να αποδειχθεί σωτήριο -όταν γίνει συνήθεια- κόντρα σε ομάδες που θα μπαίνουν στο παρκέ με τον αέρα του (ξεκάθαρου) φαβορί.
Με τη συνταγή της Πολωνίας
Με μοναδικό κριτήριο τα σαράντα λεπτά με τον Κολοσσό, είναι δύσκολο να εμβαθύνει κάποιος σε κομμάτια της τακτικής και να μιλήσει με ασφάλεια για τις τάσεις που θα υπάρχουν στη διάρκεια της σεζόν. Από την άλλη όμως, στον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε επιθετικά ο Ματέους Πονίτκα αποτυπώνεται η αντίληψη που υπάρχει για τον ρόλο που θα έχει μέσα στην ομάδα -μια συνθήκη που απέκτησε πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα ελέω της απουσίας του Νέιτ Γουόλτερς.
Κι η αλήθεια είναι ότι η απουσία του 31χρονου πόιντ γκαρντ βοηθάει (sic) τον Ματέους Πονίτκα να μπει λίγο πιο γρήγορα (ενδεχομένως και λιγότερο ομαλά) στην καθημερινότητα της νέας ομάδας του. Πολύ απλά γιατί με το “καλημέρα” επωμίστηκε τον ρόλο του κουμανταδόρου και δημιουργού (όποτε ο Πάρις Λι έμενε στον πάγκο για να ξεκουραστεί και να καθαρίσει το μυαλό του), όπως ακριβώς συνέβαινε πριν από μερικές ημέρες στο EuroBasket 2022, με τα χρώματα της Πολωνίας.
Επί της ουσίας δεν είδαμε -κυρίως στο δεύτερο μέρος- κάτι διαφορετικό σε σχέση με όσα του ζητούσε ο Ίγκορ Μίλιτσιτς. Με μοναδική υποσημείωση σε αυτό πως εν προκειμένω δεν είχε την απαιτούμενη χημεία και το know how της τωρινής συνθήκης για να ξεδιπλώσει στο παρκέ τα playmaking skills που διαθέτει. Με τον καιρό θα μπει το νερό στο αυλάκι κι ο ίδιος θα έχει την ευκαιρία να εξοικειωθεί με οτιδήποτε αφορά στην πράσινη καθημερινότητα.
Η κίνηση που “έδειξε” την ανάγκη μεταγραφής
Εν αντιθέσει με ό,τι συνέβαινε στην περιφέρεια και τα πρόσωπα που μπορούν να δημιουργήσουν την κατάλληλη βάση όμως, στη front line το πρόβλημα ήταν εμφανές όσο πουθενά αλλού. Για την ακρίβεια, αυτό που συνέβη με τον Ντέρικ Γουίλιαμς και την… απαγόρευση ξεκούρασής του μπορεί να συγκριθεί με ό,τι ίσχυε πέρσι με τον Γιώργο Παπαγιάννη.
Η συζήτηση που γίνεται εδώ κι αρκετό καιρό για την αναγκαιότητα έξτρα προσθήκης στο “4” απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη αξία από τη διαχείριση που έκανε ο Ντέγιαν Ράντονιτς όσο ο 31χρονος φόργουορντ δεν βρισκόταν στο παρκέ. Δεν αξιοποίησε ούτε την εναλλακτική του Νίκου Χουγκάζ ούτε καν εκείνη του Λευτέρη Μαντζούκα σε ένα πιο χαμηλό σχήμα. Πήγε αμέσως στο plan c (αν κι εν προκειμένω έμοιαζε να αποτελεί plan a) με τους τέσσερις κοντούς δίπλα σε Αρτούρας Γκουντάιτις/Γιώργο Παπαγιάννη.
Ο Κολοσσός ακούμπησε γρήγορα την μπάλα στο low post με τον Λίνο Χρυσικόπουλο, αλλά στην ουσία δεν πήρε όσα ήθελε και προσδοκούσε. Το βράδυ της Κυριακής 2 Οκτωβρίου ή εκείνα που ακολουθούν για την EuroLeague όμως, αυτό το “κενό” στη θέση του πάουερ φόργουορντ θα… πονέσει πολύ περισσότερο αφού τα κορμιά είναι μεγαλύτερα και πιο έτοιμα να εκμεταλλευτούν τη συνθήκη.
Ο χρόνος και τα κριτήρια
Μοιάζει προφανές πως κάθε νίκη που θα κάνει ο Παναθηναϊκός τις πρώτες εβδομάδες της νέας αγωνιστικής περιόδου θα του δίνει έξτρα χρόνο. Παράλληλα όμως, αυτός (ο χρόνος) θα είναι αμείλικτος.
Κι αν οι συγκρίσεις με τον Ολυμπιακό ξεθωριάσουν πολύ γρήγορα μετά από το φινάλε του τελικού του Super Cup (οι δύο ομάδες βρίσκονται σε πολύ διαφορετική φάση άλλωστε), αυτές με την προηγούμενη διετία θα μπουν κάποια στιγμή στη συζήτηση. Το θέμα όμως είναι πως φέτος ο Παναθηναϊκός δεν θα κρίνεται με βάση τον χαμηλό προϋπολογισμό και την ανάγκη να… βγει η χρονιά, αλλά με περισσότερη αυστηρότητα.
Όχι για τιμωρία (sic), αλλά επειδή οι οικονομικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν το καλοκαίρι ήταν πολύ καλύτερες και δημιούργησαν διαφορετικές προσδοκίες. Εξ ου κι η ανάγκη που υπάρχει από την πλευρά του κόσμου να δει διαφορετική εικόνα στο παρκέ και -κατ’ επέκταση- διαφορετικά αποτελέσματα. Όχι απαραίτητα σε μερικές ώρες, αλλά σε βάθος χρόνου.
