Οι ταινίες της εβδομάδας (22/03/2018 – 28/03/2018)

Οι εταιρίες διανομής αδειάζουν τα ράφια τους με ρυθμούς καταιγίδας, με τον καιρό να δείχνει όμως οτι θέλει να βάλει τα καλοκαιρινά του ρούχα απο νωρίς, ενω παράλληλα τα εισητήρια βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Φυσικό και επόμενο βέβαια όταν απο τις αρχές Μαρτίου έχει βγεί ο απίστευτος αριθμός των 24! ταινιών. Τι να προτωδεί κάποιος και που…

Απο αυτή την “καταιγίδα”, δεν γλύτωσε ούτε τούτη η κινηματογραφική εβδομάδα, με επτά νέες, αλλά ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες.

Στήν κορυφή κονταροχτυπιούνται πέντε βραβεία Σεζάρ, ανάμεσα στα οποία και αυτό της Σκηνοθεσίας της καλύτερης γαλλικής ταινίας της χρονιάς Au Revoir Là-haut του Albert Dupontel ο οποίος διασκευάζει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Pierre Lemaitre και το βραβείο ερμηνείας και σεναρίου του περασμένου Φεστιβάλ Καννών, για την θριαμβευτική επιστροφή της Lynne Ramsay, όπου μετά το “We need to talk about Kevin” μας καθηλώνει με το You Were Never Really Here και μαζί ο Joaquin Phoenix με μια εκπληκτική ερμηνεία, τον οποίο και ξαναβλέπουμε στο ρόλο του Χριστού, μαζί με την Rooney Mara στο βιβλικό δράμα με θέμα την άγνωστη ιστορία της Μαρίας Μαγδαληνής ενω ο Xavier Giannoli ερευνά τις αντοχές της ανθρώπινης πίστης στήν ταινία L’ Apparition.

Οι περιπέτειες δεν λείπουν ούτε αυτή την εβδομάδα, με πρώτο (και οχι απαραίτητα καλύτερο), την ταινία Pacific Rim: Uprising με τα Καϊτζού να επιστρέφουν, αλλά χωρίς τον Guillermo del Toro, ενω ο σκηνοθέτης του πρώτου Fast and the Furious και XXX, επιστρέφει με μια καταιγιστική περιπέτεια καταστροφής που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά της, με τον τίτλο The Hurricane Heist.

Ούτε όμως οι μικροί μας φίλοι θα μείνουν χωρίς ταινία, καθώς επιστρέφει η παρέα του “Ζουμπαίος και Ιουλιέτα” με την νεα περιπετειά τους με τον τίτλο Σέρλοκ Ζουμπόμς (Sherlock Gnomes)

 

Ας δούμε όμως αναλυτικά τις νέες ταινίες της εβδομάδας:

 

Au Revoir Là-haut (See You Up There)

Λίγα λόγια για την ταινία: Νοέμβριος 1918. Λίγες μέρες πριν από την Εκεχειρία, ο Εντουάρ Περικού σώζει τη ζωή του Αλμπέρ Μαγιάρ. Οι δύο άνδρες δεν έχουν τίποτα κοινό, εκτός από τον πόλεμο. Ο υπολοχαγός Πραντέλ, διατάζοντας μια άσκοπη επίθεση, καταστρέφει τις ζωές τους. Στα ερείπια του μακελειού του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποφασισμένοι να ζήσουν, οι δυο τους προσπαθούν να επιβιώσουν όπως μπορούν. Έτσι, και καθώς ο Πραντέλ σχεδιάζει να κάνει μια περιουσία πάνω στα πτώματα των θυμάτων του πολέμου, ο Αλμπέρ και ο Εντουάρ ετοιμάζουν μια μνημειώδη απάτη με τις οικογένειες των πενθούντων.

Άποψη: Γράφει ο Γιάννης Παναγούλιας….

Μαθήματα υψηλής τεχνικής, σκηνοθεσίας, άρτιου σεναρίου, σε ένα συνονθύλευμα Γαλλικών (και όχι μόνο) αναφορών, πλούσιο σε παραστάσεις οριακά παραμυθένιες, που άμα την ολοκλήρωση της cine-διαδρομής του, αφήνει πίσω του μια νοσταλγική γλυκόπικρη γεύση. Αυτό είναι το βραβευμένο «See You Up There» του Albert Dupontel, με τον ίδιο να κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, «ελέγχοντας» έτσι πλήρως το πόνημα του.

Κεντρικοί ήρωες, δυο φίλοι που συστήθηκαν στα χαρακώματα του πρώτου παγκoσμίου πολέμου το 1918, με τη μοίρα να τους «δένει» και μετά την επιστροφή τους σε μια πατρίδα, που θέλει να τιμά τους νεκρούς, πιότερο από τους ζωντανούς.

Το ισχυρό χαρτί του Dupontel, δεν είναι άλλο από τη φωτογραφία του, συνδυαστικά πάντα με την αέναη κάμερα, αφού αμφότερα στοιχεία, θα σου προσφέρουν απλόχερα απροβλημάτιστη ψυχαγωγία για τους οφθαλμούς σου, χρωματικά κοντά στη μάτια ενός άλλου Γάλλου, όσο και καταξιωμένου καλλιτέχνη που ακούει στο όνομα Jean-Pierre Jeunet («Le fabuleux destin d’Amélie Poulain»). Με την παραγωγή να μην αποκρύπτει τα 20 εκ. που δαπανήθηκαν για την υλοποίηση της, το αποτέλεσμα δικαιώνει το θεατή που στο κατόπι των ηρώων, θα βρεθεί πολλές φορές στην ευχάριστη έκπληξη να ξεχωρίζει κομμάτια του σκηνικού όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα για τις αρετές που το διέπουν.

Κάποιες ευκολίες στη γραφή συνδυαστικά με το καρτουνίστικο προφίλ των κεντρικών χαρακτήρων συγχωρείται, αν φυσικά πρώτα επικεντρωθείς στην ουσία του «μύθου» που με τη σειρά του, συνωμοτεί ώστε το τέλος να καλύπτει το κοινό αίσθημα περί δικαίου. Τηρουμένων των αναλογιών, το «See You Up There», για το κοινό που θα το προτιμήσει, εξασφαλίζει δύο ξέγνοιαστες ώρες, πλούσιες σε αισθηματικό εύρος, κλείνοντας (οριακά επικριτικά) το μάτι σε κάποιους δημιουργούς, που τα τελευταία χρόνια έχουν επαναπαυθεί στις δάφνες τους, ικανοποιημένοι με την μετριότητα.

3.5/5

 

 

You Were Never Really Here

Λίγα λόγια για την ταινία: Βετεράνος πεζοναύτης και πρώην πράκτορας του FBI, αντικοινωνικός και με ψυχολογικά προβλήματα, αναλαμβάνει έναντι αμοιβής να σώζει κορίτσια που έχουν πέσει θύματα σεξουαλικού εμπορίου και να τα επιστρέφει στις οικογένειές τους. Η φαινομενικά απλή υπόθεση εντοπισμού της ανήλικης κόρης ενός Νεοϋορκέζου Γερουσιαστή, τον οδηγεί σε ένα θανάσιμο δίκτυο διαφθοράς που αγγίζει υψηλά πολιτικά κλιμάκια.

Άποψη: Δεκαοχτώ χρόνια μετά το θαυμάσιο ντεμπούτο της (Ratcatcher), η Ramsay επιβεβαιώνει πως δικαίως συγκαταλέγεται στις σημαντικότερες γυναικείες φωνές του μοντέρνου σινεμά, ακολουθώντας για πρώτη φορά στη φιλμογραφία της έναν αρσενικό ήρωα στην αιματηρή σταυροφορία του για μια κάποια υποψία λύτρωσης.

Μια σκηνοθέτης που μας ξυπνούσε με την υποκειμενική της καλλιτεχνία εδώ και αρκετό καιρό, εδω επιβεβαιώνει τα διαπιστευτήριά της ως λογοτεχνικό προσαρμοστή κατ ‘εξοχήν, μια σκηνοθέτη που καταλαβαίνει πώς να μεταφράσει τη γραπτή λέξη σε κάτι ξεκάθαρα και απαραβίαστα κινηματογραφικό.

Η σύντομη ιστορία του Johnathan Ames γίνεται ένα παραισθησιογόνο, συναρπαστικό κολάζ φωνητικών και οπτικών υφών, ένα αριστούργημα επεξεργασίας και σχεδιασμού ήχου που καταφέρνει να αναδείξει το αστικό τοπίο, με τον θόρυβο, τον αποπροσανατολισμό και την απειλή του, αλλάζοντας τον αινιγματικό και κατεστραμμένο κυνηγό του Joaquin Phoenix, σε έναν υπερασπιστή των αδυνάτων. Η Ramsay σκιαγραφεί την ιστορία του σε ζωντανές, σχεδόν υποσυνείδητες βινιέτες, με σαφείς αναφορές στα Taxi Driver και Hardcore, όπου ένας ταραγμένος και φαινομενικά κακοποιημένος ως παιδί, με ολα τα τραύματα του Πολέμου ακόμα νωπά μέσα του βυθίζεται στον κόσμο της βρώμικης πολιτικής και της εκμετάλλευσης των παιδιών.

Η Ramsay κατανοεί ότι η μεγαλύτερη ευεργεσία της ταινίας είναι η δύναμη της εικόνας που προσφέρει και η ικανότητά της να προσθέτει αποτελεσματικά το βάθος σε διαφορετικά σκηνικά. Έχετε δει χιλιάδες ταινίες όπου ένας βίαιος χαρακτήρας, διψασμένος για εκδίκηση, επιτίθεται στους άνδρες που τον κατηγόρησαν. Αλλά σίγουρα έχετε δει πολύ λιγότερες, όπου ο ήρωας έχοντας πάρει τις πληροφορίες που ήθελε, βρίσκεται με τον άνθρωπο που έχει τραυματιστεί θανάσιμα κρατώντας το χέρι του για να τον ανακουφίσει καθώς πεθαίνει υπο τούς ήχους του I’ve Never Been To Me που ακούγεται απο το ραδιόφωνο. Ο χαρακτήρας του Phoenix είναι τόσο βίαιος (η εισβολή του Joe στο πορνείο όπου απεικονίζεται δυναμικά μέσω απο τις “ασπρόμαυρες” κάμερες CCTV) και ευάλωτος (σε μια εκπληκτικά ποιητική υποβρύχια σκηνή), ευγενικός και σκληρός – είναι ένας κατεστραμμένος πρωταγωνιστής που προσθέτει την τραγωδία και τον πάθος στην ιστορία του με μια μόνο λέξη του.

Ο Joe χρειάζεται έναν μεγάλο ηθοποιό και ο Phoenix αποδίδει τέλεια τη φυσικότητα και τη συναισθηματική πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του, υποδεικνύοντας χωρίς διάλογο τους εσωτερικούς κόσμους του τραύματος του χωρίς υπερβολές, αλλά με μια μινιμαλιστική και σωματική ερμηνεία όπου ως εξολοθρευτής άγγελος βουτά στην άβυσσο μιας πεσιμιστικής, εφιαλτικής πραγματικότητας, ενω παράλληλα είναι απόλυτα “συνδεμένος” με την συχνά σιωπηλή αλλά εντυπωσιακή Ekaterina Samsonov (Nina) κάτι που την κάνει έναν τέλειο “συνεργάτη” στον πόνο του Joe.

Σκοτεινό, ενοχλητικό και ορισμένες φορές δύσκολο, το You Never Really Here είναι μια βαθιά κατάδυση σε ένα προβληματικό “εγκεφαλικό” κόσμο, που σε γραπώνει και δεν σε αφήνει να φύγεις. Για αυτό το τελευταίο “υπαίτιο” είναι το μαντάζ του Joe Bini (We need to talk about Kevin, American Honey), ο οποίος πετάει οτιδήποτε περιττό υπάρχει ώστε η ταινία να λειτουργήσει σωστά.

Βοηθούμενη και από το εκπληκτικό soundtrack του Greenwood – ένας συνδυασμός  “Carpenter-electronica” με funky – η Ramsay δημιούργησε μια ιμπρεσιονιστική επίθεση στις αισθήσεις, ανήσυχη, ενθουσιώδη και σφιχτά περιτυλιγμένη, που μπορεί να μην ταιριάζει σε όλα τα γούστα και τις διαθέσεις, η δύναμη όμως των εικόνων της και η συμπίεση της αφήγησής της θα σας κάνει όλους πολύ τυχερούς “που είναι πραγματικά εδώ“. Εδώ όπου για μία φορά, το ύφος αποδίδει ουσία.

4/5

 

 

Mary Magdalene

Λίγα λόγια για την ταινία: Ως γυναίκα Μαθητής του Ιησού και ως μάρτυρας της Σταύρωσης, της Ταφής και της Ανάστασης, η Μαρία Μαγδαληνή είναι μία από τις κεντρικές προσωπικότητες της ιστορίας της Βίβλου. Είναι όμως συγχρόνως και μια νεαρή γυναίκα που αυτοβούλως και με θάρρος εκδηλώνεται εναντίον των ρόλων και των ιεραρχιών των φύλων της εποχής της.
Αναζητώντας τον προσωπικό της τρόπο ζωής, παραιτείται από την οικογένειά της για να ενταχθεί στον χαρισματικό Ιησού της Ναζαρέτ και τους Μαθητές του. Μαζί ξεκινούν ένα πνευματικό ταξίδι στην Ιερουσαλήμ.

Άποψη: Καθώς το θέμα του ρόλου που παίζουν οι γυναίκες στον Χριστιανισμό συνεχίζει να αυξάνεται με τα χρόνια, έτσι και η ιστορική προοπτική μιας από τις πιο σημαντικές γυναίκες στην πρώιμη ιστορία της Εκκλησίας: η Μαρία Μαγδαληνή, είναι η δεύτερη -μετά το Lion- κινηματογραφική προσπάθεια του σκηνοθέτη Garth Davis, γίνεται μια ρεβιζιονιστική βιβλική ιστορία η οποία προσπαθεί να καταρίψει τον μύθο του Πάπα Γρηγορίου (το 1591 ονομάστηκε πόρνη απο τον ίδιο) και να αποκαταστήσει εν μέρει την ιστορία.

Η ταινία ξεκινά με τη μαία (Rooney Mara) που αποβάλλεται από την οικογένειά της όπου ασφυκτιά από τις προσδοκίες της πατριαρχικής ζωής στο χωριό – γάμος, μητρότητα – αφού αρνείται να παντρευτεί τον άνδρα που επέλεξε ο αδελφός της Daniel (Denis Menochet). Αυτή τη στιγμή εισέρχεται στη ζωή της ένας χαρισματικός προφήτης που ονομάζεται Ιησούς από τη Ναζαρέτ (Joaquin Phoenix). Σχεδόν σ ‘αυτόν τον άνθρωπο και το μήνυμά του, η Μαρία αφήνει το σπίτι της και ακολουθεί τον Ιησού και τους αποστόλους του καθώς πηγαίνουν προς την Ιερουσαλήμ, όπου το αληθινό μήνυμα του Ιησού θα αποκαλυφθεί. Αυτή η μετάβασή της από την γυναίκα του χωριού στον 13ο απόστολο αντιπροσωπεύει και ένα εσωτερικό ταξίδι σε ένα πνευματικό και πνευματικό χάσμα που η ταινία αγωνίζεται να συσχετίσει. 

Η ταινία μπορεί να στερείται την εμπρηστική και βρώμικη οργή του Τελευταίου Πειρασμού του Χριστού του Σκορσέζε ή ακόμα και την οπτικά συγκλονιστική και συναισθηματικά συνταρακτική μεταφορά της ζωής του Χριστού, βασισμένη στο Ευαγγέλιο του Αποστόλου Ματθαίου του Πιερ Πάολο Παζολίνι, θα ήταν όμως άδικο να πούμε ότι ο Davis χάνει το δρόμο του, καθώς μερικές φορές η ταινία είναι τολμηρή μέσα στο όραμα αυτής της βιβλικής αφήγησης που αντιπροσωπεύει, συνοδευόμενο απο το υπέροχο soundtrack, αλλά μαζί και τελευταίο του πρόσφατα αδικοχαμένου Jóhann Jóhannsson

Η Rooney Mara αποδίδει μια βαθιά ειλικρινή και εσωστρεφή ερμηνεία ως η γυναίκα που ξεφεύγει από τα δεσμά μιας καταπιεστικής παράδοσης και επιλέγει να ακολουθήσει την πορεία του φωτός, της αγάπης, της συγχώρεσης και της υπόσχεσης της νέας αυτής ζωής. Ο Joaquin Phoenix ως ο Ιησούς Χριστός, παραδίδει μια συμπαθητική ερμηνεία, όπως ο ακριβώς ήταν ο Χριστός, τόσο ως άνθρωπος, όσο και ως ο Υιός του Θεού.

Είναι αξιοθαύμαστο ότι ένας νέος σκηνοθέτης μετά την επιτυχία του στα Oscars (ήταν υποψήφιος για 6 βραβεία με την ταινία Lion) επέλεξε μια τόσο “επικίνδυνη συνέχεια” και παρόλο που το αποτέλεσμα δεν είναι απόλυτα ικανοποιητικό, η προσπάθεια αξίζει την προσοχή σας.

3/5

 

 

L’ Apparition

Λίγα λόγια για την ταινία: Ο Ζακ είναι δημοσιογράφος σε μία μεγάλη γαλλική εφημερίδα. Φημίζεται για την αμεροληψία του και θεωρείται χαρισματικός ερευνητής γι’ αυτό και τραβά την προσοχή του Βατικανού που του αναθέτει μια ιδιαίτερη αποστολή: να γίνει μέλος της επιτροπής που ερευνά την εγκυρότητα ενός οράματος σε ένα μικρό γαλλικό χωριό. Πρόκειται για μια αληθινή έρευνα βάσει θεσμοθετημένων κανόνων. Αμέσως μετά την άφιξη του στο χωρίο , γνωρίζει την εύθραυστη Άννα που ισχυρίζεται ότι εμφανίστηκε στη ίδια η Παρθένος Μαρία. Την ακολουθεί ένα πλήθος ευλαβών και φανατικών πιστών με αποτέλεσμα η Άννα να είναι εγκλωβισμένη μεταξύ της Πίστης της και των αμέτρητων Παρακλήσεων που δέχεται συνεχώς. Αντιμέτωπος με αντίθετες οπτικές από τα μέλη των κληρικών και από τους σκεπτικιστές της Επιτροπής, ο Ζακ σταδιακά αποκαλύπτει τα κρυφά κίνητρα της «ιερής εμφάνισης» και νιώθει τις πεποιθήσεις του να κλονίζονται.

Άποψη: Η επιρροή της γυναίκας στόν χριστιανισμό ξανά στο προσκήνιο, αυτή την φορά όμως οχι μέσω μιάς βιβλικής φιγούρας (Μαρία Μαγδαληνή), αλλά μέσω ενός 15χρονου κοριτσιού. Στήν ιστορία εμπλέκεται ο Ζακ, ο μπαρουτοκαπνισμένος και αποκομμένος ακόμα και απο τη ίδια την γυναίκα του δημοσιογράφος (μια εξαιρετική ερμνηνεία του Vincent Lindon), ο οποίος μετά και τον θάνατο του καλυτερού του φίλου και διάσημου φωτορεπόρτερ με τον οποίο γύριζαν μαζί τις εμπόλεμες ζώνες αυτού του κόσμου, βυθίζεται σε μια θρησκευτική υπόθεση των οποίων τα βασικά ζητήματα δεν γνωρίζει.

Με ενα χαλαρό συνδυασμό Robert Langdon και ενός αμερικανού ντετέκτιβ ο Τζιανολί χωρίζει την ταινία του σε έξι μέρη τα οποία με τον τίτλο τους μας υποδηλώνουν την κατάληξη της κάθε ιστορίας επικεντρώνεται στήν σχέση του Ζακ με την Άννα, με το σενάριο όμως να κάνει βόλτες γύρω απο τον εαυτό του στα 140 λεπτά που κρατάει η ταινία όπου αναρωτιέστε πώς όλα ενωθούν στο τέλος, αν θα βγάλουν νόημα και, το πιο σημαντικό, αν η εμφάνιση πραγματικά συνέβη.

Το “όραμα” όμως του Τζιανόλι θέλει να μας δείξει οτι η αλήθεια είναι ότι ο καθένας μπορεί να βγάλει πράγματα από τον εαυτό του. Για να μην αναφέρουμε και στο παράλογο, το οποίο εκδηλώνεται μέσα από μια αντιπαράθεση με τη δύναμη της πίστης που φέρνει στη ζωή της η Άννα (η συναρπαστική Galatea Bellugi), προσελκύοντας μια σειρά από προσκυνητές, σε μια σαφή εμπορευματοποίηση της θρησκείας, της οικονομικής εκμετάλλευσης του πόνου των πιστών και του κυνισμού των εκπροσώπων του Θεού. Από τις ανακρίσεις ως τις επιστημονικές εξετάσεις, από την αναζήτηση μαρτύρων για την αποκρυπτογράφηση του παρελθόντος του κοριτσιού, από τις ενοχλητικές συμπτώσεις σε προσωπικές ερωτήσεις, ο Ζακ θα βυθιστεί σε μυστικιστική εμπειρία με αποτέλεσμα να μάθει αν η “χαρισματική” Άννα λέει την αλήθεια.

Το “Όραμα” καταφέρνει να δημιουργήσει και να διατηρήσει την αγωνία αστυνομικού θρίλερ σε ένα θέμα που προφανώς δεν εξελίσσεται όπως θα μπορούσε να γίνει στίς σελίδες ενός βιβλίου, επιτρέποντας έτσι στον σκηνοθέτη να επικεντρωθεί στην συνεχώς μεταβαλλόμενη περιοχή μεταξύ πεποίθησης και αμφιβολίας. Μια ανθρωπιστική εξερεύνηση, μέσα από τα μάτια των δύο βασικών πρωταγωνιστών, που ωφελείται και από την εξαιρετικά υποβλητική φωτογραφία του Eric Gautier. Παρ ‘όλα αυτά, η «επίλυση» του σχεδίου τραβάει λίγο παραπάνω, κλείνει ίσως λίγο υπερβολικά, παράλληλα όμως δεν θα παραλείψει να εκπλήξει το κοινό και να προκαλέσει ερωτήσεις. Ένα μυστήριο πίστης, για μια ταινία που καταφέρνει να μετουσιώθει σε μια μεγάλη κινηματογραφική φιλοδοξία με μια αφήγηση που συλλαμβάνει έξυπνα την προσοχή του θεατή.

3/5

 

 

Pacific Rim Uprising

Λίγα λόγια για την ταινία: Η διαμάχη ανάμεσα στα τεράστια τέρατα μαζικής καταστροφής, τα Καϊτζού και στα γιγαντιαία ρομπότ, τα Γιάγκερ, τα οποία ελέγχονται ταυτόχρονα από δύο πιλότους μέσα από μια γέφυρα νευρώνων, ήταν μονάχα η αρχή για την νέα, απόλυτη απειλή που βιώνει η ανθρωπότητα. Αυτήν τη φορά, ο Τζέικ, ο άλλοτε πολλά υποσχόμενος πιλότος των Γιάγκερ, του οποίου ο θρυλικός πατέρας έδωσε τη ζωή του για να εξασφαλίσει τη νίκη της ανθρωπότητας ενάντια στα τερατώδη Καϊτζού, καλείται, προκειμένου να γλιτώσει τη φυλακή, να εγκαταλείψει τον υπόκοσμο, όπου έχει μπλεχτεί, και να φανεί αντάξιος της κληρονομιάς του πατέρα του, αντιμετωπίζοντας τα εξωγήινα τέρατα. Στο πλευρό του Τζέικ βρίσκουμε τον Λάμπερτ και τη δεκαπεντάχρονη Αμάρα, οι οποίοι μαζί με τους υπόλοιπους επίλεκτους πιλότους ξεκινούν μια παγκόσμια εξέγερση ενάντια στις δυνάμεις που απειλούν με αφανισμό την ανθρωπότητα.

Άποψη: Το νεο Pacific Rim, με την φόρα του μεγέθους που… μετράει γίνεται η τρανή απόδειξη, το πως η αρχική -λίγο αφελής- αλλά απολαυστική ιδέα του μεγάλου παραμυθά Guillermo Del Toro που έγινε μια σκοτεινή, ατμοσφαιρική ταινία όπως ο μοναδικός σκηνοθέτης μας έδωσε το 2013, και δείχνει με απογοητευτικό τρόπο οτι η συνταγή δεν πετυχαίνει (σχεδόν πάντα)… την δεύτερη φορά. Ο τηλεοπτικός συγγραφέας-σκηνοθέτης Steven S. DeKnight, που αναλαμβάνει τα ηνία απο τον πρόσφατα νικητή των Όσκαρ, αγνοεί κατά βάση όλες τις απτές λεπτομέρειες που καθιστούν την πρώτη ταινία τόσο γοητευτική, κατασκευάζοντας ανεξήγητα μια συνέχεια με προβλέψιμη δράση αν και οι εντυπωσιακές -και απο πλευράς εφέ- μάχες σε καθηλώνουν, εντούτις όμως αυτό που μένει είναι μια συνέχεια 150 εκατομμυρίων δολαρίων στην οποία η μεγαλοκρατία βασιλεύει υπέρτατη, και οι χαρακτήρες είναι υποταγμένοι στην τεχνολογία. Παρακολουθώντας αυτή την ταινία βλέπουμε μετα λύπης, ένα κινηματογραφικό μέλλον στο οποίο η σάρκα και το αίμα του ανθρώπινου δράματος σημαίνει πολύ λίγα.

Τούτου λεχθέντος, θα προτιμήσω το Pacific Rim του del Toro, καθώς υπήρχε περισσότερη αγωνία και “καρδιά”, ενώ το Uprising γίνεται το κλασσικό (πλέον) αλλά άψυχο popcorn entertainment.

2/5

 

Latest Posts

spot_img

Stay in touch

To be updated with all the latest news, offers and special announcements.

spot_img
spot_img
spot_img
spot_img
spot_img

Don't Miss