Βαθμολόγησε το άρθρο
O δημοσιογραφος Ραουλ Ντιουκ, στελνεται απο την εφημεριδα που δουλευει να καλυψει ενα αγωνα μοτοσικλετων. Μαζι του ταξιδευει και ο δικηγορος του, Γκοντζο, ο οποιος ειναι ακρως παρανοικος που κολυμπαει στα ναρκωτικα.Απαραιτητα εφοδια και των δυο, ενα πορτμπαγκαζ γεματο ναρκωτικες και παραισθησιογονες ουσιες που καλιστα θα μπορουσε να ειναι κινητο εργαστηριο της διωξης ναρκωτικων.
Το 1998, ο Τέρι Γκίλιαμ, μας έφερε το αριστουργηματικό και τριπαρισμένο road trip, το οποίο προκάλεσε αίσθηση αλλά και οργή, από ίσως ένα πιο συντηρητικό κοινό. Και μαζί με το εξαίσιο “έπος” Ρέκβιεμ για ένα όνειρο του Αρονόφσκυ, είναι με διαφορά από τις καλύτερες και πιο αντισυμβατικές ταινίες με θέμα τα ναρκωτικά και γενικότερα την εξάρτηση.
Το Fear and Loathing in Las Vegas, δεν είναι άλλη μια ταινία για ναρκωτικά και τις κακές παρενεργειές τους. Eίναι ένα ατελείωτο πανηγύρι μεταξύ Τζόνι Ντέπ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο, όπου οι δυό τους δίνουν “φευγάτο” ρεσιτάλ, κανοντας πράγματα που ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί κανείς (ειδικά στην τότε ψιλοσυντηρητική Αμερική, για αυτό και λοιδορήθηκε απο μερίδα θεατών)σε μια από τις πιο “ότι να ‘ναι” ταινίες όλων των εποχών.
Ο Τέρι Γκίλιαμ, πέρα από την εικαστική πανδαισία που παρασύρει τον θεατή, κάνει παράλληλα μια τεράστια κοινωνική κριτική ενάντια στην συντηρητική Αμερική και τον γιαπισμό στον οποίο είχε προέλθει αλλά ταυτόχρονα της δίνει ένα γερό χτύπημα για τον συντηρισμό των προηγούμενων δεκαετιών. Μερικές από τις εικόνες για τον “ά …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
