Μπορεί το ντέρμπι να είναι εντελώς αδιάφορο, αλλά οι παίκτες του Παναθηναϊκού οφείλουν να ενδιαφερθούν σοβαρά.
Δεν έχει καμία σημασία, καμία αίγλη και κανένα πρεστίζ το τελευταίο ντέρμπι της χρονιάς στη Λεωφόρο με τον Ολυμπιακό. Διότι από τη μία ο Παναθηναϊκός «κατάφερε» να μην κυνηγάει και να μην διεκδικεί τίποτα από τα play – offs και από την άλλη διότι ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του τον τελικό κυπέλλου, οπότε ο προπονητής του ούτε θα ρισκάρει να του τραυματιστεί κανένας παίκτης, ούτε θα βάλει την καλύτερη δυνατή 11άδα καταπονώντας μια ήδη ταλαιπωρημένη ομάδα από τα τόσα παιχνίδια που έχει δώσει.
Ναι, συνηθίζουμε να λέμε ότι «τα ντέρμπι είναι πάντα ντέρμπι», σε όποια κατάσταση κι αν είναι αυτές οι δυο ομάδες ή όσοι πόντοι και να τις χωρίζουν στη βαθμολογία. Μόνο που το συγκεκριμένο ματς, είναι δυστυχώς αδιάφορο – μια ακόμα «αγγαρεία» μοιάζει για τους παίκτες, αλλά και τους φίλους του Παναθηναϊκού. Και δεν ξέρω αν στην ομάδα περιμένουν με κάποιο ενδιαφέρον την εξέλιξη στην υπόθεση πλαστογραφίας που μπορεί να επιφέρει αφαίρεση βαθμών στον Άρη, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος της ομάδας καθόλου δεν σκέφτεται αυτή την εξέλιξη: μέσα στο γήπεδο, ο Παναθηναϊκός απέτυχε.
Κι όσο κι αν τον πολέμησε η διαιτησία σε αρκετά παιχνίδια, εκείνος από την πλευρά του «κλώτσησε» κάθε ευκαιρία που του παρουσιάστηκε, εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων σε όλα τα must-win παιχνίδια, δεν «πολέμησε», δεν «σκίστηκε» στο χορτάρι, δεν τα έδωσε όλα για τη νίκη. Δεν έπεσε μαχόμενος στα play-offs, αλλά άδοξα.
Το τελευταίο παιχνίδι του Παναθηναϊκού, ήταν στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη. Χωρίς Μπόλονι, αλλά με Συλαϊδόπουλο στον πάγκο. Με ξεκάθαρο μήνυμα της διοίκησης «τέρμα οι δικαιολογίες, κερδίστε τουλάχιστον τα δυο τελευταία παιχνίδια». Και τι είδαμε κόντρα στον Άρη; Απολύτως τίποτα. Καμία αντίδραση, κανέναν εγωισμό, καμία υπέρβαση, κανένα πάθος. Μια σκέτη απογοήτευση για μια ακόμα φορά.
Τι άλλο είδαμε σ’ αυτό το παιχνίδι; Έναν Άρη που είχε αυτοματισμούς, έβγαλε συνδυασμούς, δημιούργησε ένα τσουβάλι φάσεις, έψαξε το γκολ με διάφορους και διαφορετικούς τρόπους. Κι από την άλλη πλευρά, ένας Παναθηναϊκός χωρίς καθόλου ιδέες, παντελώς αδούλευτος δημιουργικά και μεσοεπιθετικά – προφανώς όχι με ευθύνη του Συλαϊδόπουλου.
Προλαβαίνει να αλλάξει κάτι μέχρι το ματς της Κυριακής; Όχι ο Συλαϊδόπουλος αλλά ούτε ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ δεν θα μπορούσε να κάνει τα «μαγικά του» και να δούμε ξαφνικά καινούργια και διαφορετικά πράγματα στα μέσα Μαϊου που δεν είδαμε ολόκληρη τη χρονιά. Αλλά αυτό που όλοι οι φίλοι της ομάδας έχουν την απαίτηση να δουν, είναι προσπάθεια.
Είναι τρεξίματα, είναι πάθος, είναι παίκτες που θα πηγαίνουν πρώτοι στις μονομαχίες, που δεν θα βάζουν τα χέρια στη μέση και θα κοιτούν με βλέμμα ανήμπορο, που θα βρουν μέσα τους το κίνητρο να κλείσουν τουλάχιστον τη χρονιά με μια νίκη επί του Ολυμπιακού και να κάνουν δυο τις νίκες τους στα δέκα παιχνίδια των play-offs.
Είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν για τους εαυτούς τους, τη φανέλα που φοράνε και τον κόσμο της ομάδας που πικράθηκε και πληγώθηκε πολύ φέτος, περιμένοντας αυτό που του έλειψε τόσα χρόνια: το ευρωπαϊκό εισιτήριο, ώστε να αναπνεύσει «καθαρό αέρα».
