Ποδόσφαιρο = Μαραντόνα…Ένα όνομα που το αναγνωρίζουν απ’ άκρη σε άκρη αυτού του πλανήτη. Γυναίκες, άντρες, παιδιά, παππούδες, γιαγιάδες. Όλοι ήξεραν και όλοι είχαν ρουφήξει λίγη από τη μαγεία του «Θεού». Ενός ανθρώπου που έζησε τα πάντα στα όρια ξεπερνώντας τα σε κάθε ευκαιρία είτε μέσα, είτε έξω από τις γραμμές. Αλήθεια; Θα ήταν ο Μαραντόνα αν δεν ζούσε έτσι; Αν δεν είχε αυτό το πάθος και φυσικά αυτό το χάρισμα που ανάγκασε σε βαθιά υπόκλιση όλον τον πλανήτη; Ρητορικό το ερώτημα.
Η είδηση του θανάτου του πάγωσε ολόκληρο τον κόσμο και φυσικά από χθες αποτελεί πρώτο θέμα σε όλες τις χώρες του πλανήτη. Ανήμερα της …φυγής του Φιντέλ Κάστρο με τον οποίο συνδέθηκε όσο ελάχιστοι. Ανήμερα της …φυγής του επίσης αντισυμβατικού Τζορτζ Μπεστ. Σημάδια της μοίρας, θα πει κανείς. Η αλήθεια είναι πως ουδείς δε γνωρίζει τι γίνεται εκεί πάνω αλλά σε κάθε περίπτωση η 25η Νοεμβρίου χαράσσεται ως μια πραγματικά μουντή και περίεργη ημερομηνία.
Για τον Μαραντόνα μπορούν να μιλήσουν και να γράψουν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Όλοι έχουν να πουν κάτι και να αναφερθούν στον «Θεό» που ένωσε τις θρησκείες, τους πολιτισμούς, τις τάξεις αναγκάζοντας τους πάντες να παραδεχτούν πως ο «Θεός» επί γης ήταν αυτός.
Η Αργεντινή πενθεί και μαζί της όλοι μας. Η ριγέ φανέλα των γκαούτσος με το νούμερο «10» στην πλάτη περνά από τα βλέμματα μας. Αλήθεια μπορεί κανείς να φορέσει ξανά το «10»; Κανονικά όχι. Εδώ, άλλωστε, δεν είχαμε να κάνουμε με έναν κοινό θνητό αλλά με ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Σαφώς και η ζωή του στα κόκκινα εκτός γηπέδου ήταν παντελώς αντισυμβατική και αμαρτωλή, ωστόσο, ήταν τέτοια η επίδραση του στο ποδόσφαιρο που τα κάλυπτε όλα.
Ένας ποδοσφαιριστής που έφτασε να διχάσει μια χώρα, ένας άνθρωπος που κυνηγήθηκε επειδή έβαλε το νικητήριο πέναλτι απέναντι στην Ιταλία. Μια χώρα που ζει το ποδόσφαιρο και την εθνική της ομάδα ως κάτι το μοναδικό. Μια χώρα που δεν άντεξε να βλέπει τον «Θεό» να στρέφεται εναντίον της. Μια χώρα που ξέχασε πως ο Μαραντόνα ήταν Αργεντίνος και νόμισε πως ήταν δικός της. Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, όμως, ήταν όλων και φυσικά της Αργεντινής. Της χώρας που οδύρεται σήμερα αποχαιρετώντας τον «Θεό».
Αποχαιρετώντας έναν επαναστάτη που βγήκε κυριολεκτικά από τα σκατά (τριών χρονών παραλίγο να πνιγεί στον βούρκο) και τις τσίγκινες παράγκες για να γίνει ο ένας και μοναδικός.
Αντί επιλόγου το υπέροχο τραγούδι του Μανού Τσάο για τον Ντιεγκίτο…
