Στα 48 μου χρόνια έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι: «Ποιος έχει καλύτερο κριτήριο; Οι πολιτικοί ή οι πολίτες;». Αντιλαμβάνομαι ότι ενδεχομένως να μην είναι και απόλυτα φυσιολογικό κάτι τέτοιο, όμως με θλίψη διαπιστώνω ότι το πολιτικό προσωπικό έχει έλλειψη ενσυναίσθησης και επαφής με την πραγματικότητα.
Και βεβαίως δεν κάμω κάποιον διαχωρισμό σε δεξιούς, αριστερούς ή κεντρώους. Μιλώ συνολικά για όσους ασχολούνται με την ενεργό πολιτική ή πέριξ αυτής. Οι περισσότεροι έχουν ενδεχομένως ικανοποιητικό IQ, αλλά μηδέν συναισθηματική νοημοσύνη κι αυτό είναι μέγα πρόβλημα αντίληψης.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά: Καταρχάς είναι αξίωμα ότι στην πολιτική δεν υπάρχει ηθική. Όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο είναι απλά ψεύτης ή αιθεροβάμων.
Η πολιτική είναι εμβαπτισμένη στην κολυμβήθρα του απόλυτου κυνισμού. Χαρακτηρίζεται δηλαδή από παντελή έλλειψη συναισθηματικής ή ηθικής ευαισθησίας και κυρίως η άσκηση της πολιτικής ή ακριβέστερα η άσκηση της εξουσίας επιβάλει τις σκέψεις, τα συναισθήματα ή τις προθέσεις της χωρίς καμία προσπάθεια μετριασμού της δυσαρέσκειας που μπορεί να προκαλέσει, με πλήρη περιφρόνηση και αδιαφορία προς τους κοινά αποδεκτούς κανόνες ευπρέπειας ή ηθικής.
Αν αντιληφθούμε αυτή την πραγματικότητα, μπορεί ως απλοί πολίτες να αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα τις όποιες πολιτικές εξελίξεις συντελούνται γύρω μας.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτικού προσωπικού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως θα έλεγα είναι η κατάφωρη υποτίμηση της νοημοσύνης και της κρίσεως του ψηφοφόρου.
Οι επαγγελματίες της πολιτικής προεξοφλούν με τρόπο άκρως αντιεπιστημονικό την εκλογική του αντίδραση. Θεωρούν δηλαδή ότι η βούληση του απλού πολίτη μπορεί εύκολα να παιδευθεί σε τεχνητά αδιέξοδα και τελικώς να εκφρασθεί πειθαναγκαστικά.
Μάλιστα κατά τρόπο καταπληκτικό μπορούν να την ερμηνεύουν όπως τους βολεύει. Όταν τα εκλογικά απ …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
