Πώς εξηγείται η επιδεικτική ομοφοβία της Δεξιάς στην Ελλάδα

● Η στάση Βορίδη – Πλεύρη και το «κάρφωμα» Καρατζαφέρη
Aν το ζήτημα δεν ήταν τόσο σοβαρό, ασφαλώς θα έπρεπε να ξεκαρδιστούμε στα γέλια μόλις πληροφορηθήκαμε ότι ο Αδωνης Γεωργιάδης ανέλαβε να πείσει τους βουλευτές της Ν.Δ. για το ζήτημα του γάμου ομοφύλων.

Η ανάληψη αυτού του ρόλου, τη στιγμή μάλιστα που οι παλιοί του ομόφρονες από την Ακροδεξιά και τον ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη (Βορίδης, Θ. Πλεύρης, Βελόπουλος) έχουν ξεκινήσει εκστρατεία για τη διάσωση της δεξιάς ανδροπρέπειας, δημιουργεί ένα διπλό ερώτημα. Πρώτο, δεν υπήρχε κανένας άλλος στη Ν.Δ. να αναλάβει αυτό τον ρόλο, ώστε να μας πείσει για την ειλικρίνεια της προσπάθειας; Και δεύτερο, πότε ακριβώς μεταλλάχτηκε ο κ. Γεωργιάδης από κυνηγός ομοφυλόφιλων κεφαλών σε στρατευμένο «δικαιωματιστή»; 

 Για να κατανοήσει κανείς τους στόχους της νομοθετικής πρωτοβουλίας του Κυριάκου Μητσοτάκη και την ιδιαιτερότητα της στάσης του Αδωνη Γεωργιάδη (αλλά και των Βορίδη, Πλεύρη, κ.ά.) πρέπει να ξεκινήσει από την περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά.

Ο κ. Σαμαράς και η «εκπούστευση» της Ν.Δ.
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει εδώ και μέρες αναλάβει να στείλει το μήνυμα της ριζικής αντίθεσής του. Ηδη από τις 12 Ιανουαρίου είχε δηλώσει στη Μεσσηνία ότι «στη συντριπτική της πλειοψηφία, η κοινωνία έχει αποκρυσταλλωμένη άποψη γι’ αυτό το ζήτημα» και είχε αφήσει να εννοηθεί ότι θα αντιταχθεί δημόσια στο νομοσχέδιο, όταν κατατεθεί στη Βουλή. 

 Ασφαλώς ο κ. Σαμαράς δεν θέλει να θυμάται ότι το μακρινό 1993, όταν είχε έρθει σε ρήξη με την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και είχε αποχωρήσει από τη Ν.Δ., αντιμετώπιζε τα πυρά των πρώην ομοϊδεατών του, οι οποίοι τον κατηγορούσαν ότι το κόμμα που ίδρυσε, η Πολιτική Ανοιξη, ήταν «κρησφύγετο» ομοφυλοφίλων. Αυτά γράφονταν στη δημοσιογραφική ναυαρχίδα τότε της Δεξιάς: «Αποτελεί κοινό τόπο ότι το νεοσύστατο κόμμα του Αντώνη Σαμαρά, η Πολιτική Ανοιξη, έγινε ήδη ένα πρώτης τάξεως πολιτικό κρησφύγετο υπερβατικής αντίληψης στα θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς. Ολοι γνωρίζουν τις ιδιαίτερες ερωτικές προτιμήσεις δύο Αθηναίων βουλευτών της Πολιτικής Ανοιξης στο ανδρικό φύλο. Για τον ένα τουλάχιστον, τις γνωρίζουν ο πρώην πρωθυπουργός και ο δημοσιογράφος Α.Κ. του ραδιοφωνικού σταθμού SKY» («Ελεύθερος Τύπος», 11.11.1993).

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πρώτος που είχε ξεκινήσει τότε την ομοφοβική καμπάνια ήταν η ναζιστική Χρυσή Αυγή: «Πόσοι ανορθόδοξοι ηδονιστές (βλ. κίναιδοι, παιδεραστές, οφθαλμολάγνοι κ.λπ.) έχουν περιληφθεί στις υπό κατασκευήν λίστες των κομμάτων; Απελευθερωμένοι, “ξεταμπούκωτοι” έτοιμοι να δηλώσουν τις ανομολόγητες ορέξεις τους στο εκλογικό κοινό, ώστε να προβάλλουν την “πρωτοπόρα” τους διάθεση. Πίσω τους ένας συρφετός αφανών υποστηρικτών με την ίδια έξη. Ναι αναγνώστη, δεν πρόκειται περί υπερβολής, μέγα ποσοστό των εκλέξιμων μελλοντικών βουλευτών και αντιπροσώπων του Λαού, παρουσιάζει… οπισθία κλίση και ου μόνον» (εφ. «Χρυσή Αυγή», 17.9.1993).

Οι αθλιότητες αυτές δεν οδήγησαν τον κ. Σαμαρά στην υπεράσπιση των στελεχών του. Συνέβη το αντίθετο. Και όταν συγκροτήθηκε το διαβόητο «Δίκτυο 21», στο οποίο μετείχαν πολλοί συνεργάτες του, επινοήθηκε ως κύριος εχθρός του «ρεύματος Σαμαρά» ο κίνδυνος «εκπούστευσης» του ελληνικού έθνους.

Το εισηγήθηκε ο Σαράντος Καργάκος στην πρώτη δημόσια εμφάνιση του «Δικτύου 21», τον Δεκέμβριο του 1997: «Χανόμαστε ως έθνος. Χάνουμε τη γλώσσα μας, καταρρέουν οι αξίες. Ζούμε την εποχή της εκπούστευσης του έθνους. Κίναιδοι και σπεκουλαδόροι διευθύνουν τη χώρα. Δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες. Δεν έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας, της Αλβανίας, που θα γίνει ιταλικό προτεκτοράτο, δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους Σκοπιανούς, ούτε τους Βούλγαρους. Γεμίσαμε σατανιστές και ναρκομανείς». 

Η αντίστροφη πορεία του κ. Γεωργιάδη
Ο κ. Γεωργιάδης βρίσκεται σε δυσκολότερη θέση από τον κ. Σαμαρά, γιατί ακολουθεί αντίστροφη πορεία. Σήμερα αναλαμβάνει ως αντιπρόεδρος της Ν.Δ. να νουθετήσει τους ομοφοβικούς συναδέλφους του, ενώ ο ίδιος έχει στηρίξει την καριέρα του σε μεγάλο βαθμό ακριβώς στην υιοθέτηση παρόμοιων ρατσιστικών και ακροδεξιών στερεοτύπων. Κάποιοι οπαδοί του πριν από λίγες μέρες θύμισαν το περιβόητο βιβλίο του «Ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα. Ο μύθος καταρρέει».

Με τη βιασύνη που τον χαρακτηρίζει, ο κ. Γεωργιάδης έσπευσε να τους διαψεύσει: «Προφανώς το βιβλίο μου αγαπητέ δεν το έχεις διαβάσει. Καίτοι το έγραψα το 2000 δηλαδή πριν από 24 χρόνια (δεν ήμουν 40 αλλά 28) και στον πρόλογο και στην εισαγωγή έγραφα: “Το παρόν δεν στοχεύει στο να επικρίνει σήμερα την ομοφυλοφιλία κ.λπ. ούτε θέτει ηθικά κριτήρια για αυτό αλλά εξετάζει μόνον πώς το έβλεπαν οι αρχαίοι Ελληνες”» (ανάρτηση στο «Χ», 17.1.2024).

Το βιβλίο του Αδ. Γεωργιάδη στις δικές του εκδόσεις (2002) και στις εκδόσεις «Ηλεκτρον» του Κων. Πλεύρη (2015). Δεξιά, το βιβλίο του Πλεύρη με τους ύμνους για το βιβλίο του Γεωργιάδη (2005)
Προφανώς ο κ. Γεωργιάδης ποντάρει στο γεγονός ότι το βιβλίο διαβάζουν μόνο ακροδεξιοί ομοϊδεάτες του, άρα ήδη πεισμένοι ότι ισχύουν όσα γράφει. Οι αναγνώστες της «Εφ.Συν.» γνωρίζουν βέβαια ότι δεν ισχύει η δικαιολογία που επικαλείται σήμερα. Στο ένθετο με τίτλο «Αδωνις Γεωργιάδης: η Ακροδεξιά με το γελαστό πρόσωπο» που μοίρασε η εφημερίδα μας τον Μάιο του 2019, περιλαμβάνεται ειδικό κεφάλαιο, με τίτλο «Στα χνάρια του Ιωάννη Λαδά: ο Αδωνις και η ομοφοβία», όπου αναλύεται το περιεχόμενο του βιβλίου και τεκμηριώνεται η σχέση του με τις «θεωρίες» του διαβόητου πραξικοπηματία Λαδά.

Ως «γενικός γραμματέας» του υπουργείου Δημόσιας Τάξης επί χούντας ο Λαδάς είχε αναλάβει παρόμοια εκστρατεία με αφορμή ένα δημοσίευμα του περιοδικού «Εικόνες», για την ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα. Τον Ιούλιο του 1968, ο Λαδάς διέταξε τη σύλληψη του Παναγιώτη Λαμπρία (διευθυντή) και του Ιωάννη Λάμψα (αρχισυντάκτη) του περιοδικού και επέβαλε το κλείσιμό του, έφτασε μάλιστα να χειροδικήσει εναντίον τους (Γιάννης Κάτρης, «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα», Αθήνα 1974 [1971] σελ. 300).

Και πώς συνδέεται ο Λαδάς με τον Γεωργιάδη; Μα ο πιο στενός συνεργάτης και κουμπάρος του Λαδά ήταν ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, ο οποίος επικρότησε το επεισόδιο στο δικό του νεοφασιστικό έντυπο («4η Αυγούστου», φ. 63, Αύγουστος 1968). 

Ο Πλεύρης, τον οποίο ο Γεωργιάδης θεωρεί δάσκαλό του, έχει συντάξει παρόμοιο ομοφοβικό πόνημα, στο οποίο εκθειάζει το έργο του μαθητή του: «Επιστημονικώς και με σαφέστατον τρόπον ο Αδωνις Γεωργιάδης δίδει πλήρη απάντησιν στο ερώτημα περί ομοφυλοφιλίας στην Αρχαία Ελλάδα, ώστε δεν απομένει η παραμικρά αμφιβολία ότι οι ομοφυλόφιλοι ήσαν εκτός νόμου και εκτός ηθικής, καθώς ήσαν κατ’ επιλογήν των και εκτός φύσεως» («Οι Κίναιδοι», εκδ. Ηλεκτρον, Αθήνα 2005, σελ. 26).

Το χειρότερο για τον κ. Γεωργιάδη είναι ότι ομολογεί μόνος του ότι συμπλέει με τον Πλεύρη στο ζήτημα, εφόσον στις «πηγές» του βιβλίου του αναφέρεται η «απομαγνητοφώνησις ορισμένων τηλεοπτικών επεισοδίων [sic] από την εκπομπή “Ιστορικές Μνήμες” στο κανάλι “Τηλεάστυ”, υπό την επιμέλεια του Δικηγόρου και Ιστορικού Συγγραφέα κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη» (σελ. 253). Και βέβαια δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πιο πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του Γεωργιάδη έγινε το 2015 στις εκδόσεις «Ηλεκτρον» του Πλεύρη, και μάλιστα τη διαφήμιζε ο ίδιος μέχρι και το 2016, όταν είχε ήδη χριστεί αντιπρόεδρος της Ν.Δ. από τον Κυριάκο Μητσοτάκη!

Το άλλο που «ξεχνάει» ο κ. Γεωργιάδης είναι ότι στην εισαγωγή αυτού του βιβλίου γράφει κάτι που σήμερα θα το ζήλευε και ο κ. Στίγκας: «Τι θα απαντήσει ο συντάκτης του νόμου, που επέτρεψε στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά, όταν μετά από μερικά χρόνια, αυτά τα παιδάκια που θα μεγαλώσουν θα ζητήσουν να γνωρίσουν τον “πατέρα” και τη “μητέρα” τους; Δύναται κανείς να προβλέψει τις συνέπειες στον ψυχισμό τους, όταν θα μάθουν την αλήθεια; Οχι. […]

 Σε όλα τα πράγματα όμως υπάρχουν και όρια, και όταν διαπράττεις ύβρεις, νομοτελειακά ακολουθεί η Νέμεσις. […] Στην αρχαία Αθήνα, ο τότε πρόεδρος των Ομοφυλοφίλων Αθηναίων, αν, υποθετικά λέμε, υπήρχε κάτι τέτοιο (που φυσικά δεν υπήρχε, όπως εξηγήσαμε ήδη) ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι σύμβουλος του τότε υπουργού Παιδείας φέρ’ ειπείν ή να κατέχει οποιοδήποτε άλλο δημόσιο αξίωμα. Η ιδιότητά του ως κιναίδου (ομοφυλοφίλου) ήταν αρκετή για να του το απαγορεύει» (σελ. 15 και 90).

Οσο για το επιχείρημα ότι αυτά τα έγραφε «πολύ νέος», διαψεύδεται βέβαια από το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα το πρόβαλλε, το διαφήμιζε και το εμπορευόταν, αλλά ακόμα και σήμερα το προβάλλει το επίσημο βιογραφικό του στον ιστότοπο της Βουλής, ενώ έχει φροντίσει να το εξαφανίσει από τον προσωπικό του ιστότοπο. Αδικος κόπος.

Η αποκαλυπτική ομολογία Καρατζαφέρη
Στον ιστότοπο της Βουλής βρίσκονται αναρτημένες όλες οι ομοφοβικές ερωτήσεις του διδύμου Γεωργιάδη – Θ. Πλεύρη την περίοδο που μεσουρανούσαν στον ΛΑΟΣ. Ενδεικτικά αναφέρω την καταγγελία ότι «διάφορες οργανώσεις, οι οποίες αυτοαποκαλούνται “ομοφυλοφιλική κοινότητα”, διοργανώνουν εκδήλωση υπό την ονομασία Athens Pride στην πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα, με σκοπό την προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας» (2.6.2010), και την καταγγελία του Δήμου Αθήνας επειδή έθεσε υπό την αιγίδα του «τη φετινή ομοφυλοφιλική “εκδήλωση” […] για να αυτοεπιβεβαιώσει ο δήμαρχος Αθηναίων τα αντιρατσιστικά του ιδεολογήματα» (28.4.2011).

Πώς να εξηγήσουμε αυτή την παράδοξη ανταλλαγή ρόλων μεταξύ Γεωργιάδη και Σαμαρά; Και πώς να ερμηνεύσουμε την ξαφνική διάσταση λ.χ. Γεωργιάδη – Βορίδη ή Γεωργιάδη – Πλεύρη; Την απάντηση μας δίνει σε ανύποπτο χρόνο ο Γιώργος Καρατζαφέρης, ο οποίος βέβαια υπήρξε και πολιτικός αρχηγός της ομάδας Γεωργιάδη, Βορίδη, Πλεύρη, Βελόπουλου.

Οταν ήταν ακόμα βουλευτής της Ν.Δ. ο κ. Καρατζαφέρης κατηγορούσε κάθε μέρα από το κανάλι του την «εφημερίδα του ναρκομανή», την «εφημερίδα του ομοφυλόφιλου» και την «εφημερίδα του πράκτορα», εννοώντας την «Ελευθεροτυπία» του Χ. Τεγόπουλου, τα «Νέα» του Χ. Λαμπράκη και το «Εθνος» του Γ. Μπόμπολα («Telecity», 21.6.1998). Αλλά και στο ιδρυτικό συνέδριο του ΛΑΟΣ, στο οποίο παραβρίσκονταν Γεωργιάδης και Βορίδης, ο κ. Καρατζαφέρης εντόπιζε τους τρεις εχθρούς κάθε γνήσιου νεοφασίστα: «Εβραίος – κομμουνιστής – ομοφυλόφιλος. Εμείς δεν είμαστε τίποτα απ’ τα τρία. Ας το πει αυτό ο πρωθυπουργός [σ.σ. ο Κώστας Σημίτης]. Ας το πει ο κ. Καραμανλής» («Τηλεάστυ», 19.5.2002). Τα ίδια θα επαναλάβει στην Κόρινθο λίγες μέρες αργότερα: «Πρώτον, δεν είμαι Εβραίος. Ας το πει αυτό και ο Πρωθυπουργός. Δεύτερον, δεν είμαι κομμουνιστής. 

Ας το πει αυτό ο κ. Καραμανλής. Τρίτον, δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορούνε να το πούνε πολλοί» (28.5.2002).

Στις 18 Ιουνίου 2003 ο τότε συνεργάτης και κουμπάρος του Καρατζαφέρη, Δημοσθένης Λιακόπουλος, οργάνωσε εκδήλωση στην οποία μετείχαν Βορίδης, Γεωργιάδης, Κώστας Πλεύρης, για να ακούσουν τον Καρατζαφέρη να καταγγέλλει το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα: «Ενα Σύνταγμα που μου λέει ότι πρέπει να επιτρέπονται κι εδώ εις την Ελλάδα οι γάμοι των ομοφυλοφίλων». Ακολουθούν γιουχαΐσματα από τους συγκεντρωμένους ακροδεξιούς.

Το αστείο είναι ότι όταν ρωτήθηκε το 2006 γι’ αυτές τις επαναλαμβανόμενες ρατσιστικές δηλώσεις του τότε αρχηγού του, ο κ. Βορίδης τις αρνήθηκε, λέγοντας ότι κάποιος έχει «απομονώσει μια φράση και την ερμηνεύει όπως θέλει». Κατά τον κ. Βορίδη, μάλιστα, «ο κ. Καρατζαφέρης υπήρξε ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που δέχθηκε ότι πρέπει να ρυθμισθεί νομικά το ζήτημα της συμβιώσεως των ατόμων του ιδίου φύλου, πράξη που δεν έχουν κάνει ακόμη η Ν.Δ. και το ΚΚΕ, θέση που προσωπικά με βρίσκει απολύτως σύμφωνο» (εφ. «Αυριανή», 5.3.2006).

Την πραγματική αποκάλυψη έκανε ο ίδιος ο Γ. Καρατζαφέρης δύο χρόνια αργότερα, στη ραδιοφωνική εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, όπου επιβεβαίωσε αυτές τις δηλώσεις του, αλλά εξήγησε ότι σκοπός του ήταν να συγκεντρώσει γύρω του ανθρώπους που θέλγονται απ’ αυτές τις ακροδεξιές ιδέες και τους προόριζε για «πραιτοριανούς» του νέου κόμματος:

«Τελικά δεν είμαι τίποτα από τα τρία βέβαια, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν με ενδιαφέρει ποιος είναι και δεν είναι. Εκείνη την εποχή, Νίκο, έπρεπε να φωνάζεις δυνατά για να μπορέσεις να μαζέψεις δίπλα σου μια ομάδα “πραιτοριανών”, γιατί τότε για να με ακολουθήσει κανείς έπρεπε να είναι ή τρελός, ή ρομαντικός, ή ελεύθερος σκοπευτής, της πολιτικής εννοώ». «Επομένως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;» ρωτά ο δημοσιογράφος. Και ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ αντιδρά: «Οχι, δεν είναι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά ήταν μια στρατηγική ώστε να δημιουργήσω την πρώτη ομάδα κοντά μου» («Real FM», 27.1.2008).

Να, λοιπόν, τι συμβαίνει σήμερα στη Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη. Εχουν οι συνεργάτες του χωριστεί στα δύο, έτσι ώστε να μη μείνουν χωρίς έκφραση και οι σύγχρονοι ακροδεξιοί «πραιτοριανοί» της Δεξιάς. Δεν είναι οι ίδιοι που διαφωνούν μεταξύ τους. Αλλωστε πώς να διαφωνήσει ο Γεωργιάδης με τον Πλεύρη και τον Βορίδη; Απλώς μοιράζονται τις δύο όψεις του ακροδεξιού Ιανού. Και είναι και οι δύο όψεις αποκρουστικές.