Στη δεκαετία του 1960, η Μάργκαρετ Λόβατ ήταν μέρος ενός πρότζεκτ που χρηματοδοτήθηκε από τη Nasa για την επικοινωνία με τα δελφίνια. Σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισε να ζει με τον Πίτερ, το δελφίνι, όλο το 24ωρο.
Όπως τα περισσότερα παιδιά, η Μάργκαρετ Χάου Λόβατ μεγάλωσε με ιστορίες ζώων που μπορούσαν να μιλήσουν. «Υπήρχε αυτό το βιβλίο που μου έδωσε η μητέρα μου με το όνομα Μις Κέλι», θυμάται με μια λάμψη στα μάτια. «Ήταν μια ιστορία για μια γάτα που μπορούσε να μιλήσει και να καταλάβει τους ανθρώπους και μου κόλλησε ότι ίσως υπάρχει αυτή η πιθανότητα».
Στα 20 της, η ζωή της στο νησί St Thomas της Καραϊβικής, απέκτησε ένα άλλο νόημα. Τα Χριστούγεννα του 1963, ο κουνιάδος της ανέφερε ένα μυστικό εργαστήριο στο ανατολικό άκρο του νησιού όπου δούλευαν με δελφίνια. Αποφάσισε να κάνει μια επίσκεψη στο εργαστήριο στις αρχές του επόμενου έτους. «Ήμουν περίεργη», θυμάται ο Λόβατ.
Από έξω έμοιαζε με άλλη μια ευρύχωρη βίλα στις Παρθένες Νήσους με ένα μπαλκόνι με θέα στην Καραϊβική Θάλασσα. Όμως το Dolphin Point Laboratory στο νησί Σεν Τόμας ήταν μέρος ενός μοναδικού ερευνητικού ινστιτούτου που χρηματοδοτούσε η Ουάσινγκτον και το οποίο διηύθυνε ο Δρ. Τζον Λίλι. Ιατρός και νευρολόγος στην εκπαίδευση, μυστικιστής στην κλίση, είχε σκοπό να προωθήσει τις έρευνές του σχετικά με τις επικοινωνιακές ικανότητες των δελφινιών, τα οποία πίστευε ότι θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να μιλήσουμε με τους εξωγήινους.
Για δέκα εβδομάδες, από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο του 1965, το ερευνητικό κέντρο του Σεν Τόμας έγινε ο τόπος του πιο διαβόητου και άκρως επικριτικού πειράματος του Λίλι, κατά το οποίο η νεαρή βοηθός του, Μάργκαρετ, προσφέρθηκε εθελοντικά να ζήσει σε συνθήκες εγκλεισμού με τον Πίτερ, ένα ρινοδέλφινο. Το δελφινόσπιτο πλημμύρισε με νερό και επανασχεδιάστηκε για έναν συγκεκριμένο σκοπό: να επιτρέψει στην 23χρονη Μάργκαρετ και το δελφίνι να ζουν, να κοιμούνται, να τρώνε, να πλένονται και να παίζουν στενά μαζί. Στόχος του πειράματος ήταν να διαπιστωθεί αν ένα δελφίνι θα μπορούσ …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
