Μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο περιοδικό «7 Μέρες TV» και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα παραχώρησε η γνωστή ηθοποιός Θέμις Μπαζάκα.
Ειδικότερα, η σπουδαία ηθοποιός, η οποία φέτος συμμετέχει στη σειρά «Φλόγα και Άνεμος» της ΕΡΤ, μίλησε, μεταξύ άλλων, για τη στάση που κρατά απέναντι στον θάνατο αλλά και τις σημαντικές απώλειες και τους φόβους της στη ζωή.
- Στα 18 σας ήρθατε κι εσείς αντιμέτωπη με μια τραγική απώλεια, αυτήν του αδελφού σας. Τα συναισθήματα που βγάλατε στο ρόλο θα λέγατε ότι ήταν ανάλογα;
Όλες οι απώλειες και οι χαρές που βιώνει κάθε άνθρωπος στη ζωή του καταγράφονται στο DNA του. Δεν ανακαλώ στιγμές μου από το παρελθόν για να μπορέσω να παίξω έναν ρόλο, αλλά επειδή υπάρχουν μέσα μου, σίγουρα βγαίνουν με έναν τρόπο στην ερμηνεία μου.
Και δεν είναι μόνο η απώλεια του αδελφού μου. Έχω υποστεί πολλές και μεγάλες απώλειες. Έτσι είναι η ζωή.
- Έχοντας ζήσει τόσες απώλειες, συμβιβάζεται κανείς με τον θάνατο;
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τους άλλους. Για εμένα είναι πολύ δύσκολο. Άλλωστε, όλη μας η ώριμη ζωή αναλώνεται σε αυτήν τη σκέψη και σε αυτήν τη μάχη.
Απαρνιόμαστε τον θάνατο, ζούμε σαν να μην υπάρχει, όταν έρχεται στο μυαλό, αγωνιζόμαστε να τον διώξουμε και ο καθένας προσπαθεί να τον ξορκίσει με κάποιον τρόπο.
- Εσείς πώς το διαχειρίζεστε;
Τι να σας πω; Υπάρχουν στιγμές που με καταβάλλει. Γενικότερα, όμως, για την ψυχική μου υγεία κάνω πολύ διαλογισμό και γιόγκα. Προσπαθώ να εκλογικεύσω τον θάνατο και να αποδεχτώ ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω την κατάσταση.
Αυτό που με τρομάζει είναι ο εξευτελισμός που υφίσταται ο άνθρωπος, όταν αρρωσταίνει βαριά. Από την άλλη, έχω το παράδειγμα της γιαγιάς μου, η οποία πέθανε στα 95 της χρόνια από φυσικά αίτια. Είπε «κουράστηκα, λέω να πεθάνω» και έφυγε ήσυχη στο κρεβάτι της.
- Όταν βγήκατε στο θέατρο, δώσατε εξετάσεις και ο Σπύρος Ευαγγελάτος είπε για εσάς: «Γεννήθηκε η καινούργια Λαμπέτη». Πώς αντιδρά ένα κορίτσι στα 22 του χρόνια ακούγοντας αυτά τα λόγια;
Δεν κατάλαβα τίποτα! Εγώ πίστευα ότι δεν είχα ταλέντο, ότι δεν ήξερα τίποτα. Έδωσα εξετάσεις, διότι κάποιος φίλος μου μού είπε να το κάνω. Δεν κατάλαβα πώς έγινε, όπως δεν κατάλαβα και πολλά από την πρώτη δεκαετία της καριέρας μου.
Δεν ήθελα να καταλάβω. Επειδή τα πρώτα μου χρόνια στη δουλειά συνοδεύτηκαν από μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες και πολλές βραβεύσεις στο εξωτερικό, τρόμαξα.
Δεν ήθελα αυτό να με επηρεάσει και έκανα πως δεν άκουγα. Ακόμα και τώρα κάνω πως δεν ακούω. Λέω «ευχαριστώ» και πάω παρακάτω. Δε μπορώ να σας μιλήσω εγώ για την αξία μου. Απλώς τώρα πια είμαι πιο κατασταλαγμένη και ξέρω πού πατάω, αλλά μέσα μου πάντα τρέμω.
- Πότε αποβάλατε αυτόν τον φόβο;
Ο φόβος ακόμη με διακατέχει. Ξεκινώ μια παράσταση και κάθε βράδυ – μα κάθε βράδυ – λίγο πριν βγω στη σκηνή τρέμουν τα χέρια μου. Ξεκινώ μια ταινία και λέω «Θεέ μου, δεν ξέρω να παίζω. Τι θα κάνω;».
Σαν να ξεχνώ ό,τι γνωρίζω. Μέσα μου γίνεται η διεργασία και όλα πηγαίνουν καλά, όμως είμαι πάντα φοβισμένη και αυτό έχει να κάνει με την έκθεση. Φαίνομαι πολύ τολμηρός άνθρωπος, αλλά δεν είμαι. Είμαι πολύ δειλή στη δημόσια έκθεση.
